Öylesine özledim ki seni anlatamam...
Bazen dayanılmaz oluyor yokluğun. İçim daralıyor. Sanki görünmeyen eller var boğazımda beni boğmaya çalışıyorlar. Sensizlikten, seni özlediğimden.
Küçük bir çocuk gibi ağlıyorum geceleri sessiz sessiz.kimse görmüyor.
Hüzünlü bir şarkı dinliyorum nağmelerinde sen. İçmeye kıyamadığım tek sigaram var sabaha ise saatler. Aslında ilk gecem değil bu sensiz, seni özleyerek geçirdiğim.
Ne mevsimler tukettim sen benden gideli. Saçlarıma bakarsan anlarsın meğer Ağustos ayında bile karlar yağabiliyormuş saçlara.
Kelimeler nasıl da düğümleniyor, çıkmaz oluyor insanın nefesi. Senin bana en güzel armağanın ne oldu biliyor musun ?
Sabırı öğrendim.
Umut etmeyi.
Beklemeyi gelmeyeceğini bile bile.
Aşkın sadece o yanında iken olmadığını.
Her geçen gün dünden daha fazla sevebilmeyi. Ve bir daha asla sen gibi kimseyi sevemeyeceğimi.
Biliyor musun hep beni böyle söyletir oldun. Kendi kendime konuşuyorum, yazıyorum. Bazı geceler çok nadir de olsa uyuyabiliyorum erkenden, rüyalarıma sen de gelmiyorsun. Ama dedim ya çok nadir. Genellikle seninle dolu siyah beyaz rüyalar görüyorum. Ellerini uzatıyorsun bana. Gözlerime sevda dolu bakıyorsun rüyamda. İşte o an uyanıyorum. Anlıyorum ki rüya. Gerçek yaşama dönmemek için sımsıkı kapıyorum gözlerimi. Sen ise bunların hiç birini bilmiyorsun...
