Biliyorum, duyuyorum, görüyorum ama konuşamıyorum (*)

Konuşmalar esnasında kendimi ifade etmeye gücüm kalmadığını hissettim.

Nedendir bilmem ama karşımda söylenenlerin aksini iddia edecek direnci bulamıyorum kendimde.

Son zamanlarda fazlasıyla seyirciyim.

Sanem Çelik’in bir köşe yazısından bahsetmiştim hatırlarsınız; kabullenmenin tehlike yaratan yanlarından söz ediyordu.

Kabullenmişlik mi? Yoksa adlandıramadığım geçici bir süreç mi bilemiyorum.

Sadece kimsenin karşısına geçip kendimi ifade etme isteğim yok.

Söylenenler karşısında seyirci kalmayı tercih ediyor, fikrimin sorulduğu konularda bile kısa ve öz konuşmayı tercih ediyorum.

Galiba yazmayı ve okumayı konuşmaktan daha çok seviyorum.

İstediklerimi, söyleyemediklerimi, aklımdan geçip içimde birikenleri yalnızca yazarak hafifletebiliyorum.

Böylesi inanılmaz bir huzur verirken, hep bir ağızdan konuşanlara tahammül edemiyorum.

Kendi fikri olmadan başkasının doğrusunu kabullenenlere, içi o olmadığı halde –miş gibi davrananlara dayanamıyorum.

Kendi doğrusunu kabul ettirmek için yapılan baskıları umursamıyorum.

İnsanların bir başkasını yok saymak adına birilerini ötekileştirirken, diğerini taraf yapan kurnazlıklarına gelemiyorum.

Sürekli düşünüyorum; mantığımın kabul etmediği hiçbir şeyde hatır tanımak istemiyorum.

Kendi hikayesini yazıp, kendi rolünü oynamak için dünyaya gelen bizlerin piyon olmasını kabullenemiyorum.

Şimdi ya da daha sonra başkalarının hayatına hakkı olmadığı halde kulak kabartanlardan hiç mi hiç haz etmiyorum.

Yine bir şarkıda olduğu gibi;

Biliyorum, duyuyorum, görüyorum ama KONUŞAMIYORUM.