Bilmek değil sanmaktır mutlu eden

Bir şeyi daha çok başka türlü zannederek, başka bir şeye benzeterek mutlu oluruz. Bunun nedeni yaşadığımız gördüğümüz bildiğimiz şeyler bellidir, onlara alışmışızdır; bize cazip gelmez, onlar üzerinden başka şeylerin hayalini kurarız.

Zannettiğimiz/benzettiğimiz şeyler daha az kusurludur çünkü kusurlarını görmeyiz. Mevcutlara göz ucuyla bakar, dudak büker, hep başka şeylerin hayalini kurarak mutlu oluruz. Bu anlamda kötü ya da aradığımız hiçbir şey bulunmayan dünyada da hayal kurarak mutlu olmak mümkündür. Özellikle sanatçı ruhlu insanlar boş bir mavi gökten bile hayalleriyle cennet yaratırlar.

Bir şeyi bir şey sanarak geçer günlerimiz. Alelade bir deniz kıyısını içimizde biraz da romantizm varsa muhteşem sahiller olarak tasavvur ederiz.

İnsan aradığını hiçbir zaman bulamaz; çünkü ne aradığını bilmez. Alıştığı kaldırımlarda yürümek sıkıcıdır aslında ama eğer biliyorsa Necip Fazıl’ın “Kaldırımlar” şiirini mırıldanınca yürüdüğü yollar bir anda değişir.

Yaşadığınız yer/hayatınız basittir ama isterseniz onu hayallerinizle süsleyerek çok farklı hale getirebilirsiniz. Zaten aradığımız gibi bir dünya sadece hayallerimizde vardır.

“Gibi” sözcüğü yaşayanlar için cennetin anahtarıdır. Sevgilinizin masmavi gözlerine/bakışlarına “cennet gözlüm” diyerek övgüler dizersiniz. Oysa her yerde gördüğünüz alelade mavi bir gözdür işte. Sanmak/benzetmek/hayalini kurmak olmasaydı mutlu olamazdık.