Bilmem !

                 Zihnimizin ördüğü kalın ve yalıtımlı duvarlardan, ancak özgürleşen benlikler kanatlanarak çıkıyordu. Derin çukurların arasında çocuklar gibi sekerekten geçiyor hayat denilen.

Gerçekten, “Kimin rüyasıydı?” bir türlü uyanamadı, herkesi her şeyi, ‘luuuuppp’ diye yuttu.

        Yoksa biz miyiz rüyalarda olan her birimiz bambaşka alemlerde  fakat aynı mekanda olan. İnsanoğlunun sonu mu geldi?

              Yoksa bir başka başa doğru evrile çevrile sürükleniyor muyuz? İradelerimiz çömelmiş  rehavetin yedi renkli gökkuşağını yaşıyor. Bunca asırlık ekilenlerin ederi günah keçilerinin boynunda tıngır mıngır geziniyor. Ne deli dizgin yaşıyoruz hayatı, ne boş şeylerden yorgun zihinlerimiz. Ne kadar çok sorular soruluyor ve ne kadar belirsizliklere rağmen hala ümit edebiliyoruz.

            Şu insan ne garip bir canlıdır? Cehennemde yaşarken cennetin hayaliyle avunan ve tembelliğiyle övünen!  Cahilliğine binlerce kılıf uydurabilirken, bildiklerini çırılçıplak teşhir eden . Bilmek, her sorunun mutlaka bir cevabı vardır. 

-“Bilmiyorummmm”

Demek mi?

Bilmiyorum, günümüzün cahillik unvandır . Kimse üstüne almaz yüzüne bakmaz. Boş tenekeler gibi bir birbirine çarpan yüksek sesler akıl diye tanınmıştır. 

İnsanı insan yapan erdemli tavır dürüstlük ise, çoktan okul kitaplarında ve masallardaki yerini almıştır.

          Her şeyi bilen bir çağdan bilmediğine, “bilmiyorum” diyebilecek; 

 ÖZGÜVENLİ, ERDEMLİ, ÇALIŞKAN VE ÜRETKEN  kuşağa en içten sevgi ve selamlar.

Ümit her halinle ne güzel şeysin…

 

MERYEM KADIOĞLU