Bilmiyorum ki

Yazmayalı yok yazamayalı epey zaman geçti. Hani bu sene geçsin şöyle olacak gelecek sene böyle olacak der hayaller kurarız ya sanırım o devirler geçti.

Her sene tecrübem daha arttı aslında yediğim kazıklar tecrübe bence, ha değiştim mi yok değişmedim aynıyım yine kazıklanabilirim ama artık kalanlarla idare edilecek.

Ben çok aranıyorum biliyor musunuz bilmezsiniz tabi beni tanıtınca anca beni arayanlar zaman geçince antika yada eski kısmına geçtiğimde sen böylesin şöylesin özledim ya nerelerdesin. Ya böyle bir küfredesim geliyor ki ya ben varken meşgul yoğun olanlar ben yok olunca mı kıymetlendim. Neyse he he deyip geçiyorum çünkü artık benim umurumda değiller.

Bu arada işsizler emekliler tayfasına katıldım. Özel şirketimin benim artık pestilimi çıkarmalarına değer kıymet bilmemelerine dayanamadım emekliyim zaten ne çekiyorum bunların beni ezim ezmesini dedim işim bitti. Ne yapalım emekli emekli devam ediyorum. Dualarımda olanları beddualarıma katıyorum. Emekli olup oturmak da çok sıkıcıymış demedin demeyin. İş bakın bulun çalışın dolaşın valla kum torbası gibi olursunuz demedi demeyin.

Ben büyümem diyordum ama büyüdüm sanırım.Büyümek hiç güzel değilmiş. Dertler, sorunlar artıyor.Etrafındakilerin hastalıkları sana olan ihtiyaçları artıyor. Şöyle emekli olayım dinlenip gezerim diyorsunuz ya yalan fırsat olmuyor.Kimseden sıra kendine kalmıyor. Bunlar sorun değil illaki sevdiklerimize elimizden geldiğince sahip çıkacağız.

Asıl sorun ne biliyor musunuz ?  Her gelen senede sevgi,saygı,güven,huzur,mutluluk gibi duygular var ya şüpheyle birleşti. Daha bencilleşiyorsun, kendini kendinden başkasının düşünmeyeceğini anlıyorsun.Aşkların yaş onsekiz yirmilerde kaldığını anlıyorsun.Hayat kırktan sonra başlar da derler ya o da yalan asıl duygusuzluk başlıyormuş.Sevmedim büyümeyi.

İyi insanlara rast geleyim diye dua ediyorum artık kırılmaktan,üzülmekten öyle korkuyorsun ki uzaklaşıyorsun çoğu şeyden kendinle kalıyorsun. Ne yalnız olabiliyorsun ne de kalabalık.

Bilmiyorum tekrar yazar mıyım ki yazmayı seviyorum.Bilmiyorum ama yazmak için duygu gerek belki zaman gerek belki de zaman ayırmak gerek. Toparlayamıyorum beynimi kırıklarımı sarmalayamıyorum.Kırılmışlıklarımı ,incinmişliklerimi unutamıyorum.Ve hala kırılmalarım .....

Hani ayağın takılır düşersin ya sonra aynı yoldan gçerken aklına gelir dikkat edersin belki de bunun gibi.Yara zamanla geçmiyor sadece üstü kapanıyor ve tekrar aynı yerden yaralanıyorsun. Hep sevdiklerin hep inandıkların. O zaman sevmek sevilmek de yalan.Gerçek ne ki ? Bilmiyorum ben bunu hep yapıyorum.Akıllanmam ki...

Kendimi seviyorum ama ben harika biriyim.

Evli mutlu çocuklu da olabilirdim şarkıdaki gibi ..

Artık çoğu şey şarkılarda kaldı.Eskisi gibi acıtmıyor sadece.

Acıtıyor mu yoksa bilmiyorum ki ...

Direk küfrediyorum ...