Bilmiyorum

İçimde bir sıkıntı var. Yüreğim darda dost.

Ayakta durmaya çalıştığım kadar çok yıkılıyorum. Her, defasında biraz daha eksiliyorum kendimden. Yeşertemiyorum çiçekleri. Kurudu ömrümün baharı. Çürüdüm. İçim de bilmediğim yoklukların iğrenç kokusu var. Yürüyorum umarsızca ama onurumla başım dik.

Fırsat vermedim acımasız yıllara. Zamana karşı hep zamanla savaştım. Kaybettim mi acaba!

Yitirdim mi bu savaşta değer yargılarımı.

Bilemiyorum.

Artık ne istediğimi de bilmiyorum, ne için yaşadığımı da, hayatımın bir anlamı kalmadı sanki.

Her şey üzerime, üzerime geliyor. Kaçacak saklanacak bir yerim olsa diyorum kendi kendime.

Şöyle bir kaybolsam diyorum, ortalıktan, uzun süreliğine. Görmese gözlerim,   İnsanların riyakârlığını. Duymasa kulaklarım yalan sözcükleri. Ve umut dolsa içime birazcık yarınlara dair ne olurdu.

Ne olurdu her gün ölüm haberleri duymasaydım. Ve insanlar savaşı icat etmeseydi. Kötülük olmasaydı ne eksilirdi hayatımızdan? Çok mu safım acaba, çok mu iyi niyetli biriyim yoksa. Beklide bu kadar iyimser olmam nedendir karamsarlığıma kim bilir. Beklide fazla hayal kuruyorumdur da o yüzden hayal kırıklıklarım bu kadar çok yakıyor canımı.

Sevmiyorum, sevmedim, sevemeyeceğim bu yalan hayatı.

İçimde kör kuyuların karanlığı ve sessizliği var. Zindanlarım penceresiz, hava alamıyorum.

Boğuluyorum. “İçimde yılgın rüzgarların ayak izleri” dert ve kederlerle kol kola yürüyorum şimdi. Bir yaşamın onur mücadelesi, ve  çaresizliği var omuzlarımda. Yüküm ağır yorulmadım ki taşımaktan. Ben hayatı yaşamaktan yoruldum. Bitsin istiyorum artık bitsin!

Bu amansız savaş.

Dilruba Emine Genç / 24 Aralık 2008