Bir “Kadınlar Günü” yazısı

Bugün 8 Mart, Dünya Emekçi Kadınlar Günü. Sabah uyanınca televizyonu açtığımda gazete manşetlerini okuyorlardı. Sabah gazetesinden okudukları haberde ülkemizde kadınların yüzde 58’inin şiddet gördüğü yazılıydı.

Ülkemizde 100 kadından 58’i şiddet görüyor. Bu yüzde kadar anlamlı başka bir sayı daha var, açıklanmamış: Bu yüzde 58’e şiddet uygulayan erkekler ülkemizdeki erkeklerin yüzde kaçını oluşturuyor? Bu sayı belki yüzde 70, belki yüzde 80.

Kadın kimlerden şiddet görüyor:
• Babasından,
• Abisinden,
• Kocasından,
• Sevgilisinden,
• Erkek arkadaşından.

Erkek kimlere şiddet uyguluyor:
• Kızına,
• Eşine,
• Sevgilisine,
• Kız arkadaşına.

Bir ülkenin insanları için kadınların yüzde 58’ine şiddet uygulamaktan daha büyük bir utanç olabilir mi?

O utancı yaşayan ülke bizim ülkemiz Türkiye.

Şiddet görmediği söylenen diğer yüzde 42 içinde şiddet görmemek için katlandıklarından dolayı mutsuz kaç kadın var?

Babasından, abisinden, kocasından şiddet görmemek için:
• Okula gitmeyen,
• Eğitimini yarım bırakan,
• Ailesinin zoruyla evlenen,
• Resmi nikah istemeyen,
• Hiçbir şeye hayır diyemeyen,
• Eve getirilen kumaya katlanan,
• Kocası istedi diye, erkek bulana kadar, 7 çocuk doğuran,
• Türban takan,
• Evden dışarıya çıkmayan,
• İstemediği işlerde çalışan

Yüzde 42 içinde, bunlara katlandığı için şiddet görmeyen kaç kadın var?

Bu “Kadınlar Günü” yazısını mavi gökyüzündeki beyaz bulutlarla, en güzel çiçeklerle, denizde süzülen yelkenlilerle anlatarak yazmak ne güzel olurdu. Gelir mi o günler? Benim hiç umudum yok.

Ankara, 8 Mart 2008