Bir 10 Kasım sabahı..

Lise 2. sınıftayım..

10 Kasıma bir hafta var Edebiyat öğretmenimiz 10 Kasım töreninde sınıftan birine şiir okutacağını ama bu şiiri kendimizin yazdığı bir şiir olacağını söyledi. O güne kadar hayatımda hiç şiir yazmamıştım ama bir şiir yazıp okumayı çok istiyordum.

Eve gelince aldım kağıdı kalemi elime...

İçimde Atatürk'e olan sevgimi, duygularımı anlatmalıydım ve duygularımı kağıda dökmeyi başarmıştım...

Bir kaç gün sonra şiirleri teslim ettik sonucu bekliyoruz. Yine bir Edebiyat dersi, öğretmen sınıfa girdi, şiirlerin içinden birini beğendiğini ve yazan kişiye 10 Kasımda o şiiri okutacağını söyledi. İsmimin okunacağı hiç aklımdan geçmedi ama ilk şiir yazdığımdan dolayı karmaşık duygular içindeydim. Öğretmen adımı okuduğunda önce şaşırmış sonrada sevinmiştim. Öğretmen şiirini çok beğendim kaç yıldır şiir yazıyorsun diye sorduğunda şaşkın bir şekilde verdiğim cevap...ilk defa.

On kasım sabahına hazırlanma vakti gelmişti elimde şiir, yüzlerce kez okudum.

Bir yandan içimdeki korku... şiiri unutursam korkusu, okuyamazsam, duygularımı ifade edemezsem.

Ve on kasım sabahı

Ben kürsüde

Hüzün içimde

Şiir dudaklarımda...

Şimdi hüzün kokan her on kasım sabahı şiir okuduğum gün gelir aklıma...

Yıllar geçti aradan düşünüyorumda şiirde kelimeler kifayesiz kalmış Atatürk'ü o yüce insanı anlatmaya

Yastayım içim buruk her on kasım sabahında...

ATAM SANA SON SÖZ

Seni 1881 yılında tanımıştık

Büyüklüğünü, cesaretini öğrenmiştik

Yüceliğine hayran kalmıştık

Türk'ün gururu oldun yaptıklarınla

Senin peşinden yürüdük uygarlık yolunda

Direnmeyi sen öğrettin bize

Sen oldun baş öğretmen

İlk harfi sen öğrettin bize

Mutluyduk senin varlığından

Ama bir on kasım sabahı yıkıldık derinden

İnanmak istemedi o acılı gözlerim

Aramızdan ayrıldığına

Atam sen rahat uyu

Sen aramızdan ayrılsanda

Genç emanetçilerin var

Senin bize verdiğin o bayrağı

Sonsuza taşıyacağız

Bu bizim son sözümüz.