Bir 8 Mart Hatırası

Her taraftar için,  tuttuğu takımın yeri başkadır yüreğinde... Biz Bursa lıların da öyle. Tuttuğumuz takım nüfus kağıdımızda yazar. Bazen duvarlarımız, bazen giysilerimiz, kimi anahtarlığımız, kimi bilekliğimiz hep yeşil beyaz... "Adı Aşk Bu Eziyetin" der gülümseriz. Elimizden geldiğince destekleriz. Mağlup olunca tek yürek üzülür, galip gelince tek yürek seviniriz.

Yine Timsah'ın desteğe ihtiyacı olduğu bir gündü. Hatta motivasyon açısından daha büyük desteğe ihtiyacı vardı. Çünkü cezalıydı. Allah tan seyircisiz oynama cezası değildi de o teselli  olmuştu. Tesadüf bu ya o gün 8 Mart tı. Dünya Kadınlar Günü'ydü ve maç yalnızca kadın ve çocuklaraydı. Stad dolar mı, tam destek sağlanır mı tereddüt de vardı aslında. Ama korkulan olmadı. Stad kadınların ve çocukların akınıyla hınca hınç dolmuştu. Bayraklar, Atkılar, Marşlar, Tezahüratlar on numara beş yıldızdı. Öyle güzel bir birlik beraberlik vardı ki kadınlar her zamanki gibi el attıkları yeri güzelleştirmişti. Gerçi Teksas'ımız gibi tok bir ses değil son derece nazenin cırt bir sesti ama çok güzeldi o ayrıııı. Samimiydi yürektendi... Kadınlar cezayı şenliğe çevirmişti. Fotğraf beş dakikada yazdığım pankarttan, iş yerinden koşa koşa çıkarak yetiştiğim maçtan bir hatıra. 

Bu hatıra vesilesiyle buradan selam olsun tüm kadınlara. Kimi işte, kimi evde, kimi okulda, kimi tarlada, kimi fırında, kimi doğramada yüzümüzü döndüğümüz her yerde kadın varsa, emeği göz ardı edilmemelidir. Emeğinin karşılığını sevgi, saygı çerçevesinde huzur ve güven içersinde almalıdır. Dileğimiz bu yöndedir. Bir sonraki buluşmamıza dek haydi kalın sağlıcakla

SİBEL YILMAZ