Bir ada sahibiyim artık...

Vergisiz, sınırsız, özgür, hatta zaman zaman eğile büküle de olsa sığınmaya, sarılmaya çalıştığım küçücük bir ada sahibiyim artık.

Bazen İstanbul adalarından birisinin ismi ile sesleniyorum; Heybeliada’m, Büyükada’m, Kınalı ada’m… bazen cunda, avşa veya sedir adası. Olmadı mı? O zaman Seyşel, Maldivler veya Karaipler’de bir adacık sanki.

Tropik bir cennet gibi, her tarafı akasya, erguvan ve unutma beni çiçekleri ile renklendirilmiş. Hayallerimin doğup büyüdüğü ve yol olduğu bir adacık, karşınızda masmavi bir deniz, gözlerinde tarif edilemez renklerin dansı ile romantizm, hafiften bir esinti, çakılları gıdıklayan dalgalar ve hayalin bir araya gelince kelimeler dile geliyor burada.

Gün dinlenmeye çekilirken, o utangaç gülüşü ile bir hayalini andıran günbatımı çıkıyor bu defa sahneye. Her günbatımını, dudakların rengindeki bir kadeh şarap ile uğurlarken kumsalda, gözlerim dalıyor sadece.

Gün batımlarında biraz şaşkınlığını, kırıklığını da yaşasam da bu adacık benim.

Burada benim de bir adam var biliyor musunuz? Şemsiyemin düştüğü, şezlonguma düşen bir gölgelik kadar da olsa bir ada sahibiyim.

Bir şemsiye, kokun sinmiş havlu ile örtülü iki şezlong, bir 50 faktörlü UV güneş sütü, bir kitap, bir ben ve bir de hayalcim var bu kocaman adada...



Fotograf: İnternet