Bir adam...

Bir adam,

Türkiye’de ilk silahlı banka soygununu yapıyor ve sonra elde ettiği bütün parayı gecekondusu istimlak edilen yoksullara dağıtıyor.

Bir adam,

Ankara'da salaş bir meyhane açıyor ve devrin tüm ünlü yazar/çizeri orayı mekan eğliyor. Meyhanede her zaman para geçmiyor; kimi yolsuz gazeteci, öğrenci para vermeden karnını doyuruyor, zihnini tütsülüyor.

Adam [mandra filan değil] gerçek bir halk filozofu...

Polis evini bastığında tam 60.000 kitap buluyor; şaşıp kalıyor; hiç bir şey anlamıyor.

Sonra onu Bakırköy Akıl Hastanesi'ne atıyorlar.

Çıktığında beraberinde götürdüğü iki akıl hastaneli ile birlikte kuruyor yukarıda sözünü ettiğimiz meyhaneyi...

Adamın aklı, gönlünden taşıyor; bir başka gönüle tırmanıyor.

Sonra -ve bittabi- iflas ediyor.

Ne yapsın?..

Gazeteciliğe başlıyor.

Zaten gazetecilerin çoğu ya cepten iflasta ya ruhtan, kişilikten, kimlikten...

Ama adam, arı misali çalışkan, zekâ küpü, akıl şaşırtan cinsten: Olağanüstü başarılı oluyor gazetecilikte...

Bu arada nasıl vakit buluyorsa, suçlu çocuklara yardım için bir vakıf kuruyor.

Çalışıyor Allah, çalışıyor.

Sonra?..

Sonra Ergenekon'dan içeriye alınıyor. [Çok normal!]

Suçu: Hükümet'e darbe yapmak!

Şu anda yargı önüne çıkmaya hazırlanan görevli-yargı mensuplarının kararı ile 19 yıla mahkûm oluyor.

Hastalanıyor.

Daha daha hastalanıyor...

Ve geçtiğimiz gün Adam ölüyor...

İşte bu adam...

Ve onun gibi adam gibi adamlar, bizlere hayata tutunma azmi veriyor; yaşama sevinci aşılıyor...

Güle güle Ünal Baba!

Kahkahalar ata ata git; gittiğin yere;

- Şerefe... Şerefle, şerefinle!

@farukhaksal42

www.soruyusormak.com