Bir arkadaşın anısına

Doğum gününde ona şapka almıştık, hasır bir şapkaydı. Ne de çok beğenmişti ve tüm gece kafasında olduğu halde dans edip durmuştu.

Belki o şapka duruyordur ama sevgili Ebru ne yazık ki yok. O da erken gidenler arasına katıldı. Eğer yaşasaydı çocuk doktoruydu...ve hem de iyi bir çocuk doktoru. Öylesine ince düşünürdü ki çocukları ürkütmemek için stetoskopuna rengarenk bir sürü boncuk takardı. Kosustururken bir kere bile keyifsiz gormedim... hep bir heyecanla calisirdi.

Bir sabah işe geldiğimde herkesi ağlar buldum laboratuvarda, çok şaşırdım ne olmuştu ki sabahın dokuzunda arkadaşlarım ağlıyorlardı. Önce bir an soramadım... zaten sonrasında da bir daha hiç unutmadım. O sabah işe gelirken trafik kazası geçirmiş.

Hastanede küçük dar bir taştan patika yol vardı, köşeyi dönen bir yerinde, Ebru ile hep o köşede karşılaşır dururduk. Ondan sonrasında da o köşede bu duyguyu çok yaşadım, sanki şimdi çıkıverecekti karşıma, ya da bir dahaki sefere.

Halbuki bir daha hiç bir zaman için ne o köşede, ne de başka bir yerde görebilecektim onu.

Simdilerde yildonumu geliyordu.

Bu sevgili ve alcak gonullu arkadasimi sizlerle paylasmak istedim...bir sekilde anmak da, yasatmak sayilir niyetiyle.