Bir aşk hikayesi...

Onların aşkı ne "Devlerin Aşkı " idi, nede " Yüzyılın Aşkları " ndandı. Birbirlerinin ilk kadını ve ilk erkeğiydiler, kadın bir yaşında babasını kaybetmişti, erkek ise annesini kaybetmişti. Kadın bir baba arıyordu, erkek ise bir anne. Küçük bir kasaba düğünüyle evlendiler ve birlikte başka bir küçük kasabaya gittiler.

Erkek memurdu. İki tencere, dört tabaktan oluşan mutfaklarında, o tahta masaya kaç kere oturup neler konuştular. Onları ne kadar o halleriyle hayal etsem de başaramıyorum. Fotoğraf çektirmek önemli bir işi o zamanlar. Onlra da çektirmişdi, özel hazırlandılar, sanki bayramlıklarını giyerek gitmişlerdi. Mürekkeple yazılmış notlar vardı her fotoğrafın arkasında. Bu önemli anılarının unutulmamasına adanmıştı yazılar. Sonra bizler geldik, aile fotoğraflarında boy göstermeye başladık. Altı bez bağlı, zıbınlar içinde . Hafif hafif kilo almaya başlamışlardı.

Erkeğin alnı açılmış, kadının saçları artık beline kadar değildi, hepimiz evden ayrılana denk. İkisinin başbaşa kalacaklarını ve kardan ulaşamadığımız o günde telefonla onlarla konuşurken, onları terk edip gitmenin, garip bir sızısını içimizde hissedeceğimizi bilemezdik. Onlar bizim annemiz ve babamızdı. " Biz aşığız " dememişlerdi hiç bir zaman. Belki de utangaçlıklarından, belki de aşık olmadıklarından. Ama çocuklar anne ve babalarının aşık olduklarına inanmak ister. Aşk anne ve babaya yakışan bir duygudur. Onların aşkı ne " Devlerin Aşkı " idi nede

" Yüzyılın Aşkı " ama benim şu ana kadar gördüğüm en güzel Aşktı........

SEVGİLER, İYİLİKLER

RESİM: Aşk Hikayesi