Bir avuç gözyaşı

Nefes alıyorum. Aldığım her nefeste daha da ağırlaşıyor gibiyim. Düşüncelerimin düştüğü çukurlar daha da derinleşiyor, ruhumu kaplamış karanlıklar daha da kararıyor, yüreğimin sancısı daha da artıyor her an sanki. Bir insanın çekebileceği en derin acıları çektiğimi düşündüğüm an kör karanlıktan yenileri çullanıyor bitkin düşmüş yüreğime aniden.

Acı uçsuz bucaksız bir okyanus gibi... Yelken açtığı limanlara bir daha asla dönemiyor hiç kimse, çektiği acılara dayanamayarak geri dönmek istese bile. Gözler yaşarıyor, daha nice yürekleri taşıyacak bu koskoca okyanusun damlalarına damla katıyor insan.

Limanda bıraktığı göz yaşlarından yanına bir tutam aldıysa insan, koskoca okyanus değil, onu bu bir tutam göz yaşı boğuyor yapayalnız kaldığı ıssızlıklarda.

Gözlerin görebildiği en son noktalar an gelip yakın olduğunda, gözler yeniden uzaklara çevriliyor hemen. Sinsi kurtuluş umutlarının boyunduruğu yüreklerin acılarına acı katıyor okyanusun ortasında.

Okyanusun maviliğinden öte tuzluluğunu hissediyor insan. Dudakları kurudukça tuzlu dumanlar yakıyor bedeninden geride kalanları. Dalgalarla beraber bulanıklaşan zihninde hiçbir sağlıklı düşünceye yer kalmıyor. Açık tutmakta zorlandığı göz kapakları mezar oluyor ruhuna vurulmuş prangalarına.

Tanrıların yalancılığında geçen her bir an yokluğa yaklaştırıyor insanları acıların sonsuzluğunda. Bir ateş ararken insan kendini en büyük yangınların ortasında buluyor bir anda, bir avuç göz yaşını paylaşabileceği küçücük bir su birikitisi ararken uçsuz bucaksız okyanuslara düşüyor. Geleceğe dikilen gözlerinde mor halkalar oluşurken, elleri, ayakları morarıyor soğuktan ve ılık sonbahar yağmurlarına karışıp huzurla ölmeyi bekleyen ruhlar, acı bir ayaza karışıp yok oluyorlar.

Milyonlarca insanın dönüşü olmayan yolculuklara çıktıkları okyanusta kimse görmüyor birbirini. Gerçek hayatlarını yaşayan her bir ruh, tuzlu sulardaki kaybolmuşluğunda dolaşıyor yapayalnız. Her an kanını emen sularda her şeyini kaybediyor, tamamen yok olana dek.