Bir bahar günü

Bir günlüğüne de olsa köye gitmeye karar veriliyor. Cumartesi öğleden sonra yola çıkıyoruz. Yaklaşık 1.5 saat sonra köye varıyoruz. Önce soba kuruluyor, biraz toz alınıyor. Annem akşam yemeği için hazırlık yapıyor. Komşularla görüşmek için evden ayrılıyorum.

Rüzgar esiyor, yüzüme çarpıyor. Baharın habercisi olan otlar yeşil rengi ile çevrenin görüntüsüne güzellik katıyor. Balçığın kuruduğu yerlerde ayak izleri çok derin olduğunu görüyorum. Çetin bir kış geçmiş diye düşünüyorum. Koyun sesi, tavuk sesi birbirine karışıyor. Uzaklardan gelen ses çocukların top oynadığı belli oluyor. "Topu at topu at " seslerini işitiyorum. Rüzgar yüzüme çarpıyor, yürüyorum ve sesleri dinliyorum. Yılmaz Erdoğan ile yapılan bir röportaj aklıma geliyor. "İnsan hayatı'nın son köşesi doğduğu yerdir" demişti memleketi Hakkari'yi ziyaret ettiği zaman. Gerçekten de öyle diye düşünüyorum. İnsan nereye giderse gitsin sonunda dönüp uğrayacağı yer memleketi ya da doğup büyüdüğü yerdir diye düşünüyorum.

Komşumuzla sarılıp hasret gideriyorum. "Akşam yemeğini beraber yiyeceğiz" diyorum. Tebessümle kabul ettiğini gösteriyor. Yemekten sonra soba üzerinde kaynatılan çay içiliyor. İçerisi sıcak, cama çarpan yağmur sesi geliyor. Komşu çocukları "abla ödevimize yardım eder misin?" diyorlar. "Bu şiiri öykülendirmemiz gerekiyor, yapabilir misin?" diyor biri. "Tabi yaparım ben arada birşeyler yazıyorum" diyorum, seviniyor.

Çaylar içiliyor, sohbetler ediliyor. Soba üzerinde kestaneler pişiriliyor. Ağbim "burası sana iyi gelecek, dinlendirecek seni" diyor. Dışarı çıkıyoruz, yağan yağmurun toprağa verdiği kokuyu içimize çekiyoruz. Koku insanın ruhunu dinlendiriyor.

Gecenin haberini alıyoruz. BJK 2-GS 1 "Geçmiş olsun" diyorum ağbime, seviniyorum. "İyi, siz şampiyon olun o zaman" diyor, gülüyor...