Bir bardak su içmenin mutluluğu..

Dün öğleden sonra ama tam da işten güçten bunaldığım sırada, her şeyi bir yana bırakıp annemi aradım.

Çok özledim sizi dedim, insan kızını aramaz mı dedim, alıp babamı gelseniz dedim, dedim de dedim işte…

Annem her zamanki sakin ve gülümseyen haliyle bizi özlediğini, çocukları alıp gitmemi, bana iyi geleceğini söylese de ben de işi gücü bırakıp gidemeyeceğimi anlattım.

Aramızdaki sohbet sürüp giderken, söz gündelik sıkıntılara, yetişemediğim, eksik kaldığımı düşündüğüm sorumluluklara gelmiş ben gene sızlanma hallerine girmişken annem konuyu değiştirme manevrasıyla yakın bir arkadaşından söz açtı. Bana selamlarını iletti. Nasıl olduğunu sorduğumda uzun süredir kronik böbrek rahatsızlığından dolayı her gün bilmem kaç saat diyalize girdiğini söyledi. Su bile içemiyormuş. Rüyalarında kana kana su içtiğini anlatıyormuş.

Bunu duyduğumda, biraz önce anneme şikâyet ettiğim şeyler geçti aklımdan. Ben ne diyorum dedim kendi kendime. Bahsettiklerim öyle sıradan öyle değersiz geldi ki gözüme birden…

Su bile içememek… İnsan yaşayıp giderken, bir gün su içmemek zorunda kalacağı hiç aklına gelmiyor ki.

Şair boşuna dememiş, “değişmemelisin hiçbir şeyle bir bardak su içmenin mutluluğunu”

Bunu sıkça hatırlamak lazım galiba..