- Kategori
- Psikoloji
Bir başımlayım şimdi
Saatler süren yollardan sonra, yolları yollara bağladım.
Bünyeyi alıp kolumun altına, bir baş ve iki ayak gittim.
Her gidişim kendimeydi…
Susmayı öğrendim yolculuklarda
Ve susamayı konuşmalara…
aptallıklardan ziyadesiyle doymuş
bir mum ışığında aydınlandı yolum
bir mum ışığında aradım benliğimi
çok yol kaybetmiştim asfaltta
çok ben kaybetmiştim ama
bir mum ışığında başlayan yolculuğumla
günlere ulaştım güneşle aydınlanan
telaşlıydım
korkmuştum
yanmıştım
gözlerimin arkasında kalmıştı yanıklar
kimseler göremedi
aklımın kılavuzluğunda
görünense, karga istemezdi.
bir gece
bir kibrit çak dedi bir ses bana
görüntüsü ak sakallı bir peri
gel dedi arkamdan
gittim
her gidiş kendimeydi
her adım armağandı
her adım basamak
her adım merhem oldu
yanıklarıma
kabuklar bağlamıştı
gözlerimin ardı
her adımda düştü
kanadı önce sonra kurudu
yaralarım ne birinden yadigardı
ne de cezaydı bana Allah’tan
bir anda birden olmuştu
düşerken kafamın üstü
pencereden gökyüzü sevdasına
kuşlar gibi konabilmek için bulutlara
tuz oldu buz kesti bir anda
davasız kaldım
şikayetçi değildim kendimden
sorum-suz-luğumdan da değildi ya.
ne geldiyse başıma,
sevdadan gelmişti kanat takıp
uçabilmek adına.
arkamdan itmedi kimse
başımın ağırlığını düşünemedim
sarkarken bütün bedenimle
bir camdan.
olan oldu
başım ağrıdı en çok
omuzlarım çöktü biraz
gözlerim döndü
ayakta kalamadım bir süre
cezasız da bırakmadı beni
bünye
yıllarca kaktı başıma
ağırlığının hesabını
biraz küs kaldı
zamanımı çaldı
olan oldu
bunca gürültüde
bir kalbim sessiz kaldı
titrettiğinde bile sızılar onu
şimdi her şey geçti
bitti…
kimseler kalmadı
içimde
dışımda
bir başım’layım şimdi..
başım benden mutlu
ben başımdan
kaldığı için benle…
Jülide ÖNCEL / 09.10.2007