Bir başka pencereden

Yeni yeni umutlar beslemek ve o umutlarla yeni heyecanlar katarak yaşama arzusu ile dolmak...

İşte bir kaç gündür yaşadığım telaşe buydu.. Öyle bir arife yaşadım ki sonunda geldi; deniz, kum ve güneş.... Alabildiğine sakindi deniz, çarşaf misali ve beni selamlıyordu vapur üzerinde süzülürken. O anda doldu işte içime mutluluk.. Çektiğim zahmet, tatile hazırlık, bahsettiğim o arife... Sonunda kucaklaştık denizle. Sadece eşyalarımı eve bıraktım ve bir soluk bıraktım kendimi mavi sulara...Uzandım.. Kapattım gözlerimi ve sadece kalbimin atışlarını dilindim nefesimin arasında...Herşeyden arındığım vakitti ve kimse bozamazdı saadetimizi.. Bedenim tuza, tuz bedenime doydu.

Ve hakkını vermeliydim denizi ısıtan güneşe ki uzandım kumlara... Kızgın kumlar arasında bende karıştım ve gün batarken vedalaştı bedenim denizle...


Sonrası o tuzlardan arınan bedenim yorgun düştü ve ruhuma sakinlik çöktü.. İşte herşey o zaman başladı. O zaman anladım onun nasıl ayakta kalabildiğini, bensiz nasıl yaşadığını..." Unut abdal aşık" dedim kendime.." Unut ki yaşamaya devam edebilesin" ve söz verdim kendime; tamamdı, olmuştu...


3 gün... sadece 3 gün dayandım ve tenime dokunduğumda bozuldu tüm kararlılık... Sanki daha yeni ayrılmıştı bedenlerimiz ki içim titredi... Hayali geldi aklıma.. Dokunuşları.. Ürperdim, sustum acımasızca yordum kendimi lakin o kadar mı içten olur ki aşığın sancısı, özlemi...Telefonuyla bitirdim geceyi... Hiçbir itirafta bulunaadan buz gibi bir konuşmayla...


Şimdi düşünüyorum. Ben herşeyden vazgeçsem o vazgeçer mi? Ya da ben hiçbir şey yok gibi onu görmezden gelsem , düzeleceği varsa herşeyi mahvetmiş olur muyum... Bu huzur içinde bu buhran... Yok yok abdal olmuş yüreğim her yerde abdal kii tedavisi ancak maşuktur...