Bir ben, bir de.....

Bir ben, bir de yalnızlığım çok yorgunuz...

Yine böyle yorgun olduğumuz bir gece sokalarda dolaşıyoruz tek başımıza... Soğuk bir karanlık ve bu soğuk karanlığın ağırlığı iki yanıma düşmüş omuzlarımın üzerinde öylece duruyor... Daha da çöksün diye... Yaşantım bir kısır döngü içerisinde, üzerime yapışmış uzaklaştıramıyorum... Ben onu sevmediğim halde o beni çok seviyor ve bırakmıyor beni...

Hissediyorum ne zamandır kahkahalarla gülmediğimi, gözlerimim içinin ne zamandır parlamadığını... Kahkahalarım dudağımda yarım kaldı, hatta tebessümüm bile yarm ... Şuan karanlık ve soğuk sokaklarda çok yalnız hissediyorum kendimi.. Çünkü korkuyorum, çünkü üşüyorum..

Bir ben varım bir de yalnızlığım...

Yanyanayız, cancanayız, kolkolayız..

Düşünüyorum, umursamayan, unutan giden sevgiliyi... Şuan nerede, nasıl ne yapıyor? ... Çokk uzaklarda görüyorum hayalini öyle düşlüyorum... İçimi ısıtan hayalleri düşlerken, aniden tüm vücüdüm kaskatı kesilip son sözünü hatırlıyorum, kulaklarım da çınlıyor, rahatsız edici bir ses ile boş sokaların da etkisiyle..

O son söz...

''Elveda''....

Kısacık bir kelime ama, içerisinde acıları devasa şekilde barındıran sonsuz büyüklükte bir kelime...

O sonsöz ve benim hızlı hızlı adımlarımın ayak sesleri çınlıyor aynı tempoyla sanki marş havasında karanlık ve soğuk sokaların her metre karesinde.

Bir ben, bir yanlızlığım ve bir de bize gözyaşlarım eşlik etmeye başladı... Artık üç kişi olduk ama hala yalnızım... Yanaklarımdan sessiz ve dingin şekilde, yanaklarımı okşayıp süzülerek, sıcacık damlalar halinde sokaklar da izler bırakıyordu...

Yorgun dalgaların vurduğu yalnızlık koyları gibi, bizde yalnızlık sokaklarında yorgun, bıkkın ve özlem içerisinde dolanıp durduk nereye gittiğimizi bilmeden....

Yarım kalmış duygularımla ve umutlarımla....

Bir ben, bir yalnızlığım, bir de gözyaşlarım isyan ediyor şimdi, yarım kalan duygularıma, yarım kalan umutlarıma ve yaşadığım her şeye...