Bir bilsen seni nasıl özledim

Ben hiç bizi yaşayamadım ve içimde büyüttüm özlemimi. Uzun saatler sımsıkı sarılamadım, omuzunda ağlayamadım. En kuytu köşelerime gizledim hissettiklerimi. Bana her ihtiyacın olduğunda koştum.

Gözledim gizlice seni ve sana ait olan niceleri... Birlikte oynadığımız tüm oyunlar başucumda şimdi. Sakladım söylediğin sözleri ve bana öğrettiklerini. Adını her duyduğumda içimden bir parça çıkıp göklere ulaşıyor biliyorum senin yanına. Her fotoğrafta gülümseyen çilli bir çocuk var anılarımda. Birbirimize sorduğumuz bilmeceler, birlikte sürdüğümüz bisiklet her gece rüyalarımda.

Hatırlar mısın karanlık kış günlerinde evdeki o bekleyişlerimizi. Akşam olunca hep kavga ederdik. Kim bakkala gidip ekmek alacak ve soba kovasını boşaltacak. Odun kırmak gerekirdi ince ince. Malum çıra olmadan zor yanardı soba. Sen küçük olduğun için sana yaptırırdım. Kızardın ama masum bir o kadar da mahsun gözlerle bakardın gözlerime.Biraz üşümüş birazda çekingen bir ifade ile. Evin içi sıcacık olurdu bekleyişlerimiz sürerken. Yemeğimizi yedikten sonra erkenden girerdik battaniyenin altına... Yağmurlu kış gecelerinde masal dinlerdik uyumadan önce. Arada bir şimşek çakar titrerdik. Ardından birbirimize sarılırdık ve hikaye kaldığı yerden devam ederdi. Çok uzun yıllar önce diye başlayıp mutlu son ile biten bir daha hayatım boyunca dinlerken, aynı duyguları yaşayamayacağım anları paylaştık birlikte.

İlk ayrılık treni yaklaştığında, anladım aslında seninde beni ne kadar sevdiğini. Hiç belli etmez ve söylemezdin hissettirirdin sadece. Yazdığın o ilk mektup çekmecemde. Şimdi sen yoksun diye her cümleyi defalarca okuyorum. Birdaha asla yazamayacak oluşunu bilmenin kırıklığıyla ellerim titreyerek...Ağlıyorum zamansız gidişini düşünerek. Hala farkında değilim bir daha gelemeyecek oluşunun. Sanki kapı çalacak ve sen geri gelecekmişsin gibi, heyecanla bekliyorum çalan her zil sesinde...

Son gün üzerinde olan o yelek dolabımda bir tanem. Hiç üzerinden çıkarmazdın. Kıyamadım kimselere vermeye. Çıkarıp çıkarıp kokluyorum. Sen kokuyor. Öyle yalnızım ki buralarda sensiz. Bilse gidermiy di diyorum kendime. Bizi böyle bırakırmıydı? Yokluğunda çok sessiz herşey. Hiç bir şeyin tadı yok. Sensizliğe uyanan her gün gün batımında ağlıyor. Gücüm her geçen gün azalıyor. Tek umudum sana kavuşacağım o günü hayal ediyor. Bir gün gelecek ve bende gökyüzünde seninle birlikte olacağım.