Bir biz varız güzel, öbürleri hep çirkin...

Kelimeler darmadağın..

Aslında sadece kelimeler de değil hani, ben de onlardan farksızım...

Bu ara etrafımı izliyorum da gördüklerim karşısında hayrete düşüyorum. Ve o klasik cümleyi kuruyorum; hangi ara bu kadar riyakar, yalancı ve çıkarcı olduk?

Bilemedim valla, çünkü benim de onlardan bir farkım yok. Evet hepimiz biraz yalancı, hepimiz biraz çıkarcıyız kabul edelim.

En azından ben ettim.

Ama herkes o kadar masum, o kadar iyi kalpli ki sanırsın bir ben yanacağım cehennemde..

“Bir biz varız güzel, öbürleri hep çirkin” diyor ya hani Turgut Uyar hah tam da ondan işte. Biz en iyisiyiz öbürleri hep kötü, çirkin..

Bir yandan da insanların masum görünme çabaları hoşuma da gidiyor. Ta ki yalanları ortaya çıkana kadar. Çünkü ben kimseyi ylan söylediğini alayacak kadar tanımak istemiyorum.

Kimsenin hiçbir şeyini bilmek istemiyorum. Kendi küçük dünyamda ufak dertlerimi dünyanın en büyük dertleri sanarak boğulmak istiyorum.

Keşke ben ağzından Allah kelimesinden başka bir şey çıkmayan bir dilsiz olsaydım. Ama sanırım artık çok geç.

Yeni dünyanın yeni dertleri, yeni dünyanın yeni günahları...

Elimize geçen fırsatları kötüye kullanmakta üstümüze yok.

Bugün karamsarım.

Başta kendim olmak üzere tüm insanlığı suçluyorum..

Ve diyorum ki;

Ben çok yoruldum...