Bir Bulut olsam

Kızdığımda ya da üzüldüğümde bir bulut gibi akıtsam yaşlarımı kendimi tutmadan, içime akıtmadan…

Sular seller gibi esdirsem yellerimi, tutmasam içimde kaybolan hüzünleri.

Dışa yansıyan bir rüzgar olsa savursam kendimi, uçsam kaçsam, kaçıp gitsem başka şehirlere. Kırlarda dalsam, koşsam küçük bir çocuk gibi özgür olsa bedenim ellerim.

Herşeyden uzak kalsa özgür zannettiğim yüreğim, tutsak olmadan kapılmadan uçup gitse yarınlara, umut ettiğim yarınlara.

Bir bulut gibi özgür olsam, kimi zaman görünüp kaybolsam…

Kimi zaman öylece kalsam, bir çocuk tebessümü gibi.

Rüzgarlar savurmasın bedenimi, incitmesin kimseler masum yüreğimi, ağır ağır yaşasam sandığım mutluluğu.

Mutluluk da bir bulut gibi midir acaba? Hemen kaybolan, giden?

Mutlu muyuz acaba yaşadığımız bu hayatta?

Güneş gibi parlasam, karanlık zannettiğim bu dünyada…

Bir aydınlık olsa, yarınlarımı aydınlatacak, bir rüzgar olsa beni savurmadan yüreğimi öylece alıp da gitse.

Bir bulut olsam, şefkatli akşamlarda aydınlık yarınlara uyanabileceğim; sımsıkı sarılabileceğim bir hayat olsa, içinde olup yaşayabileceğim.

Bir bulut olsam, herşeyden uzaklara kaçıp da gidebileceğim bir yol olsa; sadece ben, yüreğim, umutlarım ve de gerçekleşmesini istediğim hayallerim…