Bir caniye daha üzülmek...

Yine aynı duygular ve yine aynı hissiyat... 

Bir diktatörün yıkılışına sevinemeyen bir ruh hali... 

Saddam Hüseyin'in idamını izledikten sonra aynen şöyle yazmıştım: "Bir diktatörün, bir caninin yok oluşunu izlerken sevinememek nasıl bir duygudur. İnsanlığımdan şüphe mi edecektim? Sevinememeyi bırak neredeyse hüzünlü bir ruh halindeyim. Bu nasıl bir duygudur, bu ne tür bir insanlıktır. Kendi halkına bomba atan bir manyağa nasıl üzülebilirim ki? İç dünyam karmakarışık ve ruhumu tedavi etmek istiyorum." 

Arabanın arka koltuğunda şemsiye açan bir manyağa şimdi üzülüyorum. Hayatının yarısını Batı'ya hizmet için harcamış, kendi halkının parasını çocuklarıyla Batı'da çatır çatır yemiş,
yedirtmiş ve bilmem hangi emperyalist liderin seçim
masraflarına kadar ödemiş bir hainin düşüşüne üzülüyorum. İsyancılara yani kendi halkına uçakla saldıran bir psikopata üzülüyorum. Günde yüzlerce kişinin ölmesinin sebebi olan koltuk sevdalısı bir beyinsize üzülüyorum. 

Ve o beyinsizin yıllarca iktidarda olmasına ve yıllarca hiçbir şey demeyen halkına üzülüyorum. Ve halen o haine destek veren halkına da üzülüyorum. 

Aynı Saddam gibi Batı'ya işgal için koz veren ve işgali meşrulaştıran ahmağa üzülüyorum. Libya'nın kaça bölüneceğini, o kıymetli kaynakların kaç ülkeye pay edileceğini tahmin edemeyen ve kendisini devrimci diye niteleyen haine üzülüyorum. Maaşlarına yüzde yüz elli zam yapılan çalışanlarına da üzülüyorum. 

Parayla susturulan ya da parayla korkutulan bir halka üzülmemekten başka ne yapılır ki? O paranın zaten kendi parası olduğunu kurtaramayan bir halka üzülmemekten başka ne yapılır ki? 

Allah'ım, sürekli aynı oyunu oynayarak kan akıtan, bölen, parçalayan, güçsüz bırakan bir denklemi çözen bir lider ve halkına o denklemi anlatabilen bir lider niye çıkmaz o coğrafyada? 

Facebook aracılığıyla isyan yapan bir halktan böyle bir lider beklemek safça galiba... 

Mahir Temur