Bir çatışmanın eskizleri

Ne kadar çok bilinmiyeni var yaşıyor olmanın
En azından bu vakitler...
Her şey panoramik bir durumda!
Var olmanın derin vadilerinde;hercai agnostizm...

Zamanın çemberini ne kadar büyütürsen
Veya ne kadar çok itersen durmadan,
O kadar ulaşmak olası
Gnostizmin doruklarına... ki o zaman
Güneş bir daha doğmayacak kesin.
Aşka sevmeye yaşamaya dair
Söylenen bütün şarkılar...bütün şiirler
Boşlukta dolanacaklar
Ve abandone olacak limanlar
Bulamayacaklar ve hiçliğin koynunda
Hayal kentlerinden bahsedecek hiç kimse olamayacak bile...

Bu sebepledir ki;
Biraz bilinmiyen biraz gizemli duruşun
Mecnuna Leyla oluşu...
Ve bu sebepledir ki
Akıp giden bir ırmağın ardından
Hep bakakalmanın uçsuz bucaksızlığı...

İnsan kendi ömrünü cebinde taşırmış
Dokundukça yüreğin parmak uçlarıyla
Her an büyüyen kanatlarıyla
Uçmaya hazır bir kuş olurmuş o da...

Kendini üreten bir şey olmak en güzeli...
Ayrılmak olmak istemek mesela.
Çıtası yüksek bir duygu...
Zira aşkı yaratan ayrılıklardır.
Yolların uzamasına sebep yorgunluklar gibi...

Biraz yorgunluk olmak isterdim...
Ki yollar uzasındı, ve tümden hicran olup
Yollarına dökülmek isterdim.

Ben hiç bir mevsimi sevmedim.
Hiç bir kentin oralısı olmadım.
Bu içimdeki mülteci duyguların;
Bitip tükenmeden varoluşundandır...

Her gece oluşunda mutlaka
Yıldızlarla örtünmenin kaçınılmaz olduğu gibi;
Algılayabilmenin açarı
Diyalektik zıtları tanımaktan geçer.

Beni manidar kılan bu sevgi sağanağını
Bütün aşkların çoraklıktan çatladığı
Bu yoksul ağustoslarda
Aradığım ondandır...