Bir çocuğun içinden....

".... Ben küçükken ufak kalacağım sanırdım... Ama büyümek isterdim inatla... Beni leyleklerin getirmediği bilirdim... Kadınların kendiliğinden hamile kalmadığını da... Güzel olacağım sanırdım büyüyünce... Ama ben küçükken en güzeldim... Öğretmen olmayı istedim bir dönem... Ama bambaşka bir bölümdeyim.... Clementine' deki ateşten korkardım, gerçek sanırdım... Beni de yakacak diye kaçardım... Dua edince gerçek olur sanırdım... Aşık olduğumu da sandım küçükken.... Dünya dönüyor sandım... Canım yandığında ve ağladığımda, uyursam herşey normale döner sandım... 4 yaşında iken öleceğimi sanıp doktorlara yalvardım beni kurtarın diye... Saçlarım hep kıvırcık olacak sanırdım... Fön teknolojisinden habersiz... Bir tarafım hep tahta gibi kalacak sanırdım... En dertli benim sanırdım ağladığımda ama dert bende değilmiş sadece... Herkeste bir tane varmış numune... Şekilciymiş insanlar iç güzellik iç çamaşır gibiymiş onlar için... Kırmızı ya da beyaz ya da siyahmış... Muayen olmak kadınlara özgüymüş.. Ama " kadın olmak " bir kadın için ağır... Kız ile kadın arasındaki yedi farkı bilmezdim küçükken... Ama tek fark varmış ince bi perde olan... Ya da düşeş atılan bir " zar " belki de hep " yek " yaşayan..."

Saygılar Efendim...

Nonethelessh...Tarih: 03.12.2005. saat: 17.35