Bir daha da özleme

Bir Mart gecesi ayazında ellerinin sıcaklığını özlemekmiş asıl özlemenin anlamı ve yalnız gözlerini düşünmekmiş saat 00.00’a varmadan. Bir Türk kahvesinde eski sohbetleri anmakmış özlemek, uğrularken sadece günün yalnız geçmesine engel olan dostları eve gelip dinlediğin bir müzikte yaşamakmış eski hatıralı bir bir yitirilenlerin ardından neden demekmiş neden bitti?

Anlamını veremediğin ayrılıkları dışarıdan gelen bir araba sesiyle, acaba mı larla süslemekmiş tam da Mart 9’u daha ilk soğunu gösterirken bahardan önce… Özlemek milyonlarca anlama geliyormuş yokluğunda ben daha yeni bulmuşum ilk anlamını, ağzımda dururken daha öptüğüm dudaklarının tadı.

Defalarca aşık olmakmış özlemek ve her aşık olduğunda aramakmış gerçeği… Ağlayamadan gülmek ne demek, yalnızlık ne demek, ben kimim, bu insanlar kim, sorularını sorarak geçirmekmiş günleri, hayat bitsin diye dua etmekmiş…

Olmadığın kaç güne geceye isyanım sayamadım daha doğrusu saymadım. Çektiğim acının tarifini yap desen şimdi bana sadece öylece durup huzur veren gözlerine bakmak isterdim saatlerce, günlerce, aylarca… Sadece nefesini koklayarak geçirebilirdim bu hayatı şimdi biri bana, bak orada işte geldi dese…

Özlemek nerede yitirmişti anlamını ben bilmiyorum, bilenler de konuşmuyor artık. Sustuklarım ne vakit sonumu hazırlar ve ben ne vakit almadan başımı giderim sesini işitmeyeceğim, yüzünü hatırlamayacağım bir yere onu da bilmiyorum…

Acı vermek değil niyetim, artık bir geri dön çağrısı da değil bu, derin bir özlem sadece anlam vermek adına özlemek fiiline… Sanırım ben hayatta artık sadece Sen’i özleyeceğim…

Diyeceksin ki şimdi Sen; kaç gidenin arkasından yazdın bunları, kaç sevdayı söndürdü yüreğin… Haklısın,  gidenler oldu hep yüreğimden kalanlar olsaydı anlamı bulunurdu özlemenin… Bu gece Mart 9 soğuklarında bulacağım özlemenin anlamını…

İnsan nasıl özler işte tıpkı ben gibi. İnsan özlediği vakit engeller belirir önünde bir türlü aşamaz engelleri. Aslında o kadar yakınındadır gitmek istediği yer varmak istediği insanoğlu… Öldü mü la yoksa der, öldü mü? Ölüm sessizliği nedir ki, aşarsın elbet bir mezar taşını, altında yine bulursun….Yaşayan ölüleri özlemek zor zanaattır insan istemeye istemeye kaybetmeyi öğrenir…

Sahi ne zaman kaybettim ben Seni, ne vakit öldün? Uymadığım bütün felsefeler, bütün kurallar, bütün dostlar ne zaman kaldırdı cenazeni? Ne vakit özlemek anlamsızlaştı benim için?

Yazdığım tüm yazılarda, geride bıraktığım tüm aşklarda aradım Seni oysa ben, yoktun…evet yokkkkk…daha sana dair hiçbir yazı yazamamıştım tek bir cümle bile dökememiştim kağıtlara…yazma yetisini yitirmiş bir şairdim de kelimeler yoktu Seni yazacak beyaz sayfalara. Gitme vaktinin geldiğini çoktan anlamıştım oysa yinede ne kaleme ne kağıda gidiyordu elim, olmaz diyordum özlemek ne vakit anlamını yitirdi?

Özlemek anlamını yitirdi, gittiğin ve bir daha geri dönmediğin o andan sonra bir kere daha…Bir kere daha demem de batacak sana batsın olsun, kaybettiklerim artık benim değiller nasıl olsa….

Yüzünü görmezsem unuturum derdim hep, doğru, yüzünün her kıvrımı daha dün gibi aklımda… Oysa başından beri biliyordum gitmek için geldiğini bana… Kendimi acındırma niyetinde değilim artık öyle acılar yaşadım ki yokluğunda beni görsen ohhh olsun derdin hakkettin…

Hayatının neresindesin şimdi ne yapıyorsun inan bilmiyorum. Tek bildiğim özlemek hiç bu kadar anlamını yitirmemişti.

Şimdi gecenin bir vakti…çok yalnızım, ben zaten her gidenin arkasından yazdığım gibi sana da durmadan sonu gelmeyen mesajlar yazdım ve dinlenmeyen şarkılar armağan ettim…ben zaten hiçbir zaman sevilmeyi hakketmedim ve beni sevenlere her zaman duygusal laflar edip vicdanları ile baş başa bırakıp gittim…aslında ben hakkettim bu yalnızlığı ve bunun edebiyatını yaparak beslenmeyi kendime hayat felsefesi olarak seçtim…Sen de gittin iyi de ettin yoksa hep boş kalırdı bu sayfanın satırları ve özlemenin anlamını bir türlü bulamazdım…İyi ki gittin….