Bir demet hüzün (1)

Ankara.... Yıl 1982.. Bu yıla ben hüzün yılı derim hep nedense. Aklıma şehrin gri tonları ve kar gelir hep.

Üniversitenin birinde okuyan bir genç varmış. Adı İlhan. Okuldan kalan zamanlarında da Türk Telekomda çalışıyormuş tamirci olarak. Bir gün gene bir arıza telefonu gelmiş. İlhan almış adresi tamire gitmiş. Kapıda onu onyedi yaşlarında kar beyazı tenli uzun kumral saçlı su gibi güzel bir kız karşılamış.
Telefonu tamir ederken konuşmaya başlamışlar. Adı Sevil'miş. Çok hoşlanmışlar birbirlerinden. İlhan'ın bir türlü tamiri bitiresi gelmiyormuş. Sevil annemlerin eve gelmesi yaklaştı diye telaşlanmış. İlhan'da tamiri bitirip gitmiş.

Ama İlhan'ın aklında Sevil, Sevil'in aklında İlhan takılı kalmış. Birbirlerini silememişler akıllarından. Sevil annesi babası olmadığı saatlerde arızayı arıyor, arıza kaydı yaptıracakmış gibi İlhan'la sohbet ediyormuş. Bazan da eve çağırıp evde konuşuyorlarmış.

Arkadaşlarıyla aynı evi paylaşan İlhan orayaSevil'ini çağıramıyormuş. Kıvırcık kirpikli ela gözleri dolup dolup taşıyormuş özledikçe... Sevgileri tutkuya dönüşmüş. Sevil'lerin evinde gizli gizli buluşmaya devam etmişler, çok samimi olmuşlar. Zaman gelmiş birbirlerini görmeden duramaz olmuşlar.

İlhan kendine yalnız kalabileceği küçük, bodrum kat bir daire kiralamış. Yoldan geçenler tükürdüğü zaman cama gelecek türden bir ev tutabilmiş. Orada kalmaya başlamış. Sevil'in babası da Sevil'i kuran kursuna yazdırmış kuran öğrenmesi için.

Kuran kursunun dışında dışarı çıkması için izin vermiyormuş. Tesettürünü giyinip kuran kursuna gelip gidiyormuş Sevil'cik. Bazı günlerde kursa gidiyorum diyerek İlhan'ın evine gidiyormuş. Kurs bitene kadar orada kalıp bitiş saatinde de evine dönüyormuş. Bir gün kurstan babasını aramışlar ve Sevil'in devamsızlık yaptığını babasına bildirmişler..

Devam edecek...