Bir demet hüzün (3)

Sözleşmişler, İlhan okulu gözünden silmiş, ne zorluklarla bulduğu işini gözünden silmiş. Sevil'i yanına almış... Ver elini İzmir... Ve Sevil onyedi yaşında... Gelmişler İzmir'e İlhan'ın ailesinin evine.
Dinlenmişler, konuşmuşlar, İlhan'ın babasına durumu anlatmışlar. Sevil'in babasının polise bildirmiş olacağını tahmin ederek birkaç gün korku içinde kalmışlar orada. Polisin ilk arayacağı yer ailesinin evi olacağı için orada fazla kalamayacaklarını düşünmüşler.

İlhan'ın Konya'da öğretmen olan bir ablası varmış. Oraya gitmeye karar vermişler. En azından ne yapacaklarını düşünme zamanı kazanmak istemişler. Onbeş gün kadar Konya'da kalmışlar. Tekrar İzmir'e dönmüşler. Sürekli tedirgin, sürekli bir sabaha karşı polisin eve gelip onları yakalayacağını düşünerek yaşamak canlarına tak etmiş.
Her gece bu korkuyla yaşamaktansa gidip babamızdan özür dileyelim bizi affetsin diye düşünmüşler. Ankara'ya Sevillerin evine varmışlar çalmışlar kapıyı. Baba biz geldik, bizi affet, ayırma, evlenmemize izin ver vermiyorsanda asacakmısın, kesecekmisin ne yapacaksan yap buradayız demişler.

Babası Sevil'e evlenmene izin vermiyorum. Bakire ol ya da olma (bakireymiş oysa çünkü İlhan evlenmeden elini sürmeye kıyamamış), istersen on çocuk annesi ol seni vermiyorum demiş ve döverek odaya kilitlemiş.
İlhan'ı da polisi aramış teslim etmiş. Sevil evde ağlarmış İlhan hapishanede ağlarmış. Devamı var