Bir demet huzur...

Şu günlerde ne de çok ihtiyacımız var, "bir demet huzur"a öyle değil mi?

Doğal afetler, doğal olmayan cinayetler, terörist faaliyetler, siyasi çekişmeler; ölümler, ölümler...

Televizyon haberlerini izlerken içim daralıyor. Sanki hiç iyi bir şey yok, bu ülkede..

Belki de bütün dünya böyle...


Aradığımız nihayetinde bir demet huzur...

Şu fani dünyada, kaç gün ömrümüz kaldı ki, onu da felaketlerle, cinayetlerle dolduruyoruz.

Huzur, meğer ne zor şeymiş... Tıpkı hava gibi, su gibi olduğunda farkında değiliz ama olmadığı zaman gırtlağımız düğümleniyor, nefesimiz kesiliyor.

Huzur vermeyen, huzur bulamıyor bu kesin...

Kimsenin kimseye diyeceği yok bu konuda; kimsenin kimseden beklentisi de yok.

Başkalarından huzur dilenme devri değil şimdi; kendi huzurunu kendin yaratacaksın.. Ama nasıl?

Olan biten bunca olumsuzluğu görmemezlikten gelsek, televizyon açmasak, bilgisayar başına oturmasak olur mu?

Sanmıyorum!

Bu defa da kendi kendimizi yiyip bitirme riski söz konusu!

Galiba, işin doğrusu şu; aradığımız huzuru el birliğiyle bulabileceğiz ancak. Dünyanın bir avuç içi kadar küçüldüğü bu zamanda başka çaremiz yok.

Tek başına huzur devri değil bu devir..

Ya hep beraber "huzursuzuz", ya da hep birlikte huzura yelken açarız...

Aradığımız bir demet huzuru ancak böyle buluruz...

İnşallah buluruz!...

Not: Bu yazıya ilham veren, genç bir bilgisayarcı arkadaşımızın kurduğu "bir demet huzur" adlı sitenin anonsunu yapma isteğim oldu. Bu sitede benim daha önce MB'de yayınlanan "Ölüm Temrinleri" adlı manzum öykülerim yer alıyor.. Bir tıklarsanız, genç bilgisayarcıya da moral vermiş olursunuz: (http://www.birdemethuzur.com/)