Bir dönemki huzurlu hallerimiz.

Bazen sabahları horoz ötüşü ile uyanmak ister insan... Tulumba'dan su çekip yüzünü yıkamak, mis gibi temiz hava almak ve hayatı birde diğer yüzü ile görmek.

Özleriz çocukken yaşadıklarımızı.

Bir film şeridi gibi geçer gözümüzün önünden.

Kocaman gövdesine su yürüyen ağaçların dallarında patlayıp fışkıran tomurcukların çiçeğe dönüşmesine kim o şanslı insanlar kadar şahitlik edebilir ki ?

Tarlada kalmış buğday taneleri için birbirleriyle didişen minik serçelerin teşekkür şarkılarını onlar kadar kim duyabilir?

Şehrin gürültüsüne, kalabalığına ve her türden insanlarına tahammülsüzlüğümüz neden oluyor bu arayışlara.

Oysa herşey elimizin altında ama mutlu değiliz.

İlk başlarda başımızı sokacak kadar olsun yeter dediğimiz ev saray gibi olsun isteriz!

Ayağımızı yerden kessin yeter sözleriyle başlayan otomobil özlemimiz neden jeep olmasına dönüşür!

Saf değiliz, uyanıklık peşindeyiz çünki.Ucu bucağı olmayan bir yarış peşindeyiz.

Tilkiler dolaşmakta düşüncelerimizde.

Fark yapmak isteği mücadelemiz çok şeyler alıp götürmekte ömrümüzden.

Uykularımızdan çalmakta!

Şimdilerde köylerde yaşayan insanlarımıza da bir sorsak bin ah işitiriz kimbilir.

Hastalansan doktor yok, okul yok , su yok, elektrik yok, yol yok.

Canın sıkılsa şöyle bi hava alayım desen zaman geçirecek, insanı oyalayacak hiçbir şey yok..

Yok, yok, yok ta yok..

Ama çok önemli bir şey var.

Geleneklerimizin hiç bir değişime uğramadan aynen muhafaza edilerek sergilenmesi, hemde hiç bir çıkar gözetmeden!

Tertemiz duygularla..
.........