Bir dosta mektup - 1

Geçmiş. Pek çok hikayeyi barındıran sayfalarca sürecek varlık. Yaşama ilk merhaba dediğimizde başlayan geçmiş, her saat yeni sayfalara doldurduğu küçük kenar notlarına bırakır yaşananları, bize ait, bizim olan. Pek çoğunu, pek çok kez hatırlamasakta, bir gün bir yerlerden gelen esintiyle, “benimde geçmişte” diye başlayan cümleler kurmamıza neden olur.

Bir kez düşün, geçmişe neler sığdırdın. Neleri sakladın gökyüzünün ve kara toprağın arasına, tüm insanlardan saklarcasına. Her insanın bir hikayesi, her insanın bir romanı vardır, çünkü her insanın bir geçmişi saklıdır, yılların sığlıklarında.

1998-2000 yılı. Benim milat yılım. Hayatımın pek çok kare taşının değiştiği, pek çok noktasının virgül, virgülünün nokta olduğu zaman dilimi. Bu yıllar yok aslında, yaptığım, yaşadığım, hatırladığım o kadar az anı varki o anlardan. Yanlış anlama sakın, seni hatırlamasam bu mektup sana yazılmış olmazdı zaten. Benim bahsettiğim çok başka konular.

Ama bu hatırlanmayan zaman dilimi keskin bir bıçak gibi ayırdı hayatımı AÖ, AS diyerek.

Benim yaşadığım 1998-2000 yılı, bir insanın en bıçkın, en savruk, en deli olduğu an. Ve bu bıçkın, savruk ve deli benin olabileceği en sakin geçen zaman dilimi. Hayatımdan pek çok şeyi alıp, yerine pek çok şeyi bırakan bu yılların, geçmişin tozlu raflarına bırakılmış sayfalar dolusu zamanlar saklı bağrında.

Yaşananlar, söylenenler, yapılanlar hepsi bir mazi kutusunun içinde, hatırlanmayı, yad edilmeyi bekliyor sadece. Yeniden yaşanamayacak, yeniden yapılamayacak, yeniden yudumlanamayacak bir bitter eşliğinde kahve aslında hepsi.

Sakın kimse bana hayatta daha çok kahve içersin demesin, o kahvenin tadını insan başka bir yerde bulamaz aslında. Bir erkek tavlasının yanında içilen kahvenin ve yanında yenilen bitter çikolatın tadını kaçınız tatdı bu hayatta?