Bir Duayı Ezberler Gibi Sevmek Seni

Sevmek, yasak zamanların, paslı yolların,

kirli geçmişin bir bağlılığı olabilir miydi? Bir din olabilir miydi sevmek? Her gün beş vakit yalvarmak sevdiğine yahut secdeye yatmak önünde. Tanrısal sevişmek ya da. Öyle ya da böyle, sevgi bir din olabilir miydi? Kutsallık karıştığında tüm bedeninize, bazen küçük bir kan izi, bazen minik bir kıpırtı, ve zevk. Bunların hepsi karşınızdakini ilahlaştırmaya yetmeyecek miydi? Ona söylediğiniz her şey günah, ona ait olduğunuz her an her dakika her saat , yazılı hayatlar sınavında sevapken, siz gerçekten bir dine bağlı olmuş olabilir miydiniz? Peki ya o ilk bakışma, ilk göz teması? Çarpılmanın tek göstergesi değil de neydi? Aşk bir din, bir inanç, bir yaşama biçimi, bizi birbirimize bağlama sebebi değil de neydi? Ya sensiz kalmak? Sana acıkmak? Sana susamak? Oruç açar gibi sevinmek gördüğünde gözlerini, susamış bir bedene su vermek gibi dudaklarının zihniyeti... Her "seni seviyorum" edilen dua değil de neydi? Bir dine mensup insanlar gibi sevmek seni... Gözlerimi her kapattığımda, mahşer gününü beklemek gibi... Kavuşma hayaliyle , sana yanlış geleni inatla aylar sonra bile yapamamak gibi... Bir kez çarpıldığım bedeninde, bin kere ölmeye yatmak gibi. Her sabah "sevdiğime şükürler olsun... " demek gibi. Bir duayı ezberler gibi sevmek seni... Ve sen sevgili, bedenimden değil be – dinimden kork şimdi !