Bir düştüm

Bir düştüm, baktım ki kaldırımlardayım
Annem kaçmış gidiyor, kimbilir nereye
“Anne, anne! Ben buradayım"
Demek geldi içimden... Ama heyhat
Çoktan bırakıp gitmişti beni atıp yerlere
Yukarda, yıldızlara asılmış gözlerimi
Defalarca kırpıştırdım, acaba dedim
Sordum, kendi kendime, gelip alırlar mı,diye
Kim gelip alabilir? Bir bekçi baba?
Yoksa bir köpek mi, analık edecek bana?
Merakla beklerken iki polis amca çıktı geldi
Kollarını açtı bana, bezlere sardılar gövdemi
Tutup ısıttılar o küçücük sararmış ellerimi
Bağırdım: Anne , anne.. Annem nerede ? diye
Sormak geçti içimden, ama nerede…
Annem nerede, babam nerede , anladım
Hepsi de bir gayya kuyusunun içinde
Bırakıp gitmişler beni , bir kuytunun içine
Belki gitmemişlerdir, belki unutmamışlardır
Belki geleceklerdir, nice pişmanlıktan sonra
Ama ben onları affedebilir miyim, acaba
Anne diyebilir miyim, ya baba
Bana yavrum diye sarılmayan bir adama...

Evet, kaldırıma bırakıp gittiler beni
Bir köpek emziriyor o acıkan gövdemi.
Niye insanın bu perişan hali, nerede
Nerede insanlık, nerede annem, babam
Nerede aşk denen o zalim gerdanlık
Nerede beni bırakıp giden o zalim tren
Nerede bana kaldırımlarda ıztırap veren
Beni bırakıp giden, beni reddeden
Ben de zaten bütün insanlığı reddettim
Annemi reddettim; o zalim babamı da
Ben de büyüyünce “kürtaja evet” demeye
Ahdettim.Ve bir daha dünyaya gelmemeye.