Bir eğitimcinin anılarına dair

Yazılmaya değer bir çok olay olduğunu düşünürüz hayatımızda. Herkesin farklı bir hayat hikayesi vardır kendince. Yazmak ister, kitaplaştırmak ister. Fakat bu yazılanlar okunmaya değer midir, değmez midir, bunu ben bilemem. Bunun eleştirisi okuyuculara aittir. Okunursa izi kalır, okunmazsa tozu kalır, raflarda.

Neden böyle söylüyorum? Çünkü eğitim ile ilgili birkaç kitabı okudum. Okunmaya değer pek bir şey bulamadım. Okurken, saydamlığını kaybetmiş bir cisim halini aldı gözlerim. Kitap ışığını geçiremedi, damarlarımdan girip de dokunamadı yüreğime. Ne bir sanatsal söyleyiş buldum, ne akıcılık, ne de bir yalınlık. Önyargılarım hiç değişmedi. Ta ki hocamızın kitabını elime alana kadar.

Hocamızın kitabı, kendine has üslubuyla, tamamen okuyucu için hazırlanmış. Laf olsun, torba dolsun; bizim hatıra kitabı da rafta bulunsun hesabı değil yani. Çevirdim, çevirdim okudum, okurken de içinde kayboldum. Farklı alemlere götürdü beni. Kimi zaman gözlerimi küçük bir köyde açtım, kimi zaman bir kasabada.

Okulları denetledim bir bir. Öğretmenlerle konuştum. Eğitim bekleyen çocuklar gördüm sınıflarda. Notlar düştüm sayfalara. Çıktım, dolaştım; el el, göz göz ve şehir şehir. Çok yağmurlar gördü üstümdeki palto, şapkamda alın terim. Birçok zorluklara göğüs gerdim. İçimde eğitim heyecanı. Acı tatlı hatıralar ve afili yalnızlığım. Ben neler görmedim ki, derken gözlerimi açtım, kitap bitmişti.

Hocamızın kitabı bunları yaşattı bana. İşte kitap dediğin, yüreğine dokunabiliyorsa, kitaptır. Okuyucuyu etkileyip, ona tüm olanları hissettirebiliyorsa, kitaptır. İşte bunlardır yaşanmaya değer, işte bunlardır yazılmaya ve okunmaya değer.

Teşekkürler Hocam.