Bir El Arabası Hikayesi

     Çoğunuz için belki hiç bir anlamı yoktur , el arabası deyip geçersiniz öylece.  Köyde büyümenin öğretisidir bu. Çocukluğumun devasa oyuncağı. Adı genelde kardeş taşımacılık. Sabah, öğlen, akşam her vakitte  sınırsız hizmette. İçindeki kardeşler hep gülmekte. 

    Sonra odun taşımacılık olur adı. İtinayla odun taşınır, birde üstüne kardeş oturtulur ki yüksekten izlesin biraz da dünyayı. Sıra bok taşımacılığa gelir. Ağırdaki hayvanların altı bir güzel temizlenir. Atımız kara şimşek o muhteşem sesiyle bizi selamlarken, süt annemiz sevgili alaca kuyruğunu dokundurur suratıma. Karagöz kuzularımız müthiş bir senfoni tutturur altları ferahlayınca. 

  Temizlendi mi ağır? Diye seslenir annem. Ödül bir paket bisküvi ile pikniktir, devasa kaya koca kayada. Durma öyle okuyunca,  şaşkınca. Yanlış duymadın ve en güzel hediye ile tanıştın. Tabi şimdi bir sürü teknolojik modern diye tabir ettiğin hediyeler varken, hayal bile edemezsin, sen bu özelliği kafanda. 

   Dedemin yanında kaldığım günlerde pirket taşımacılık adı. Tanımayanlar sorardı adımı. Pirketçi Hasan'ın Öğretmen kızı Fatma' nın kızıyım derdim. Çok mu seviyorsun dedeni derlerdi ardından. Nasıl sevilmez ki derdim...

   Sabah erkenden herkes uyurken kalkar, pirketleri ıslardı. Benimde onunla ıslamışlığım çok var. El arabasıyla itinayla taşır, güzelce sıraya koyardık pirketleri. Pirket makinasının o devasa gözüken mandalı beni korkutsa da, korkularını yen diyen dedemden pirket kesmeyide öğrenmiştim. Otuzunda yedi çocukla dul kalıp, evlenmeyen, tüm çocuklarını yüksek okul mezunu eden dedemi nasıl sevmezdim. İki odalı evde şikayetsiz yaşamak bugünün insanına ağır gelsede, mutluluk küçük evlerdeydi, anlamıştım on üçümde...Ve dedemden aklımda kalan en önemli sözü de şuraya iliştireyim. "ELLERİ NASIR TUTMAYAN İNSAN, HİÇ İNSANDIR"...

   Tekrar köye dönerdim. Sonra bizim el arabası karpuz taşımacılık olurdu. Derken ekin taşımacılık. Sular kesildi ise köy çeşmesinden su taşımacılık olurdu adı. 

   Seviyorum devasa oyuncağımı hala...  Üstelik ,artık  el arabasının ta kendisiyim. Hayat hepimizi bir el arabasına çevirmiyor mu ? Ve seviyorum devasa fotoğraf makinamı, orda ne hatıralar saklı. Elimde ki  teknolojik makina ise sadece insan yapımı. Bir ego sistemin alt yapısı. Evet egoyuda beslemeli arada, yoksa seni enseler olmadık zamanda...

  Ah el arabası ne çok çektin bizden sen. Yoksa sende mi özlüyorsun seni her gün temizleyen elleri...Ve ben büyüdükçe anladım sana ne çok yüklendiğini...

 Nefrete bulaşmayanlara...

Jale kasap