Bir el uzansa bana...

Söyleyen bilmez, bilen söylemezse halim veya halimiz ne olur diye düşüncelere daldım. Şimdi de işin içinden çıkamaz hale geldim. Biri uzatsa da elini , çıkarsa bu kuyudan (girdaptan) diye beklemekteyim...

Birçok kişi buna talip olabilir ama ben artık kimseden emin olamama gibi bir ruh hali içindeyken, kime güveneceğim?

Şu anda çıkmaya çabaladığım bu girdap veya kuyuda neyi öğrendim biliyor musunuz?

Her okuduğumun gerçek olmadığını, gerçeği ararken de kimsenin pek bu konuyla ilgilenmediğini...herkesin gerçeğinin farklı olduğunu v.s.

Yaşadığınız hayatın sonsuz resmini görmeye başlayıp, plan içindeki planı algılayınca birden panik oluyorsunuz veya bu size hiç de önemli gelmiyebiliyor. Yani çok karışık, farkındalık arttıkça sevinmek gerekiyor ama bunun üzücü bir yanı da var, o da bunları bilip de dile getirememek. Çünkü gördüğünüz(!) şeyleri kelimelere dökmeye başladıkça saçmalamaya başladığınız fark ediyorsunuz.

Ahhh..

Ah.

Bu günlerde kendimi filozof gibi hissetmeye başladım. Ne zormuş hakikati anlamaya çalışmak.

Ruhsal tekamüle erişmeye merak sardım ancak sanıldığı kadar kolay değill. Başlangıcı çok acı veriyor, insanın kendiyle yüzleşmesi, şimdiye kadar yaptığı seçimler, yanlışlar, başka yönlere eğilim ihtiyacı, hayatın zevklerine başka bir bakış açısıyla bakmaya başlama...

Becerebilecek miyim bilmiyorum doğrusu. Ama deneyeceğim.

Kalbiniz ve ruhunuz ışıkla dolsun...

Sevgimle...