Bir elimde orman, bir elimde şehir; var mı benden daha karanlığı?

Geceydi. Uykum kaçmıştı. Orman çağırdı. Gittim.

Yağmur yağıyordu. Orman yağmur kokuyordu, kendi; ot, böcek, yaşam kokuyordu orman; korku, heyecan.

Yanımda köpekler, tepemde kuşlarla birlikte ormanın derinliklerine doğru....

Şehir çok gerimde kalmıştı. Aynı şehir çok ilerimdeydi. Giti git ondan uzaklaşıyordum. Git git yaklaşıyordum şehre. Aynı şehir. Aynı orman. Aynı ben. Aynı sen gibi. Bir bakış aşk. Öte bakış öfke gibi. Geride bırakıyordum benden düşenleri.

Küçük Prens eşlik etti bir yol, sonra Pinokyo, o da sıkılınca, Don Kişot, Memed, tut tut tut!...Eyvah DON da gidiyor elden?!

İnsan şehrin göbeğindeki ormanda donar mı? Keyfi donmak istiyorsa donar. Hatta üstüne dondurma bile yalar; yala yala yalaaa!...Köpeklerin canı sıkıldı koş koş koş, çekildiler yanımdan. Kuşlar da uç uç, buraya kadar dediler.

Bir elimde benle yürüyorum ormanda....

Bu ormanın sabahını bilmem. Ben bu ormanın gecesiyim. Korkumu besliyorum. İyice besledikten sonra, bir gece, o geceyi hıııırrrr, titreyerek bekliyorum, yiyeceğim korkumu otlu soslar eşliğinde, orman orman.

Bir elimde orman, bir elimde şehir; var mı benden daha karanlığı?

1. Not: Şehrin göbeğinde orman; orman mı fazla geliyordu şehre, şehir mi fazlaydı ormanda; sora sora yürüyordum bende, orman orman....

2. Not: 

Orda dur dedi o

rüyan gerçek sen değilsin

mesele gidebilmekte korkuda

ama ardına bakmadan, şehre

nasıl, uyku bol mu geliyor hayata?

Ş.Y.