- Kategori
- Anılar
Bir elmayla biten savaş
Sene 1991...
Daha 10 yaşına yeni girdiğim günlerdi. Körfez savaşı diye bir şey vardı. Televizyonlar hiç susmuyor her yarım saatte bir haber bültenleri Amerikayla aynı anda TRT de gösteriliyordu. O zamana kadar sadece öğle ve akşam haberleri olurdu neydi bu telaş?
Bir sabah ekmek almaya giderken çok yakın bir yerde 'sığınak'yazılı bir tabele gördüm, bir bodrum katını okla işaret ediyordu. Eve gelince babama sordum 'hiç bişey kızım önemsiz bir yer 'dedi. Ama artık büyüktüm ben, sığınağın ne olduğunu tahmin edecek kadar büyük... Eğer gaz bombası atarlarsa diyordum içimden o sığınak kurtaramazdı bizi, zaten oraya gidene kadar ölürdük.
Her gün tepemizde dolanan savaş uçakları bir gün ölüm getirebilir diyordu haberler. Eğer savaş Türkiye'ye kadar gelirse en tehlikeli bölge bizim memeleketmiş babamdan duymuştum. Zaten okulda öğretmen siren seslerinden ne anlamamız gerektiğini de anlatmıştı uzun uzun ne kadar korkmuştum da belli etmemiştim.
İşte savaşa ramak kalmış bir ülkenin 10 yaşında küçücük kızıydım ürkek ve endişeli.
Annem farkediyordu benim ve kardeşlerimin ne kadar korktuğunu şimdi anlıyorum.
O akşamı hiç unutmayacağım. Bir köşeye oturup ağlamaya başlamıştım. Savaşta hepimiz öleceğiz, ben profesör olacaktım daha, savaş çıkarsa olamam diye. Anneciğim oturdu yanı başıma sildi gözlerimin yaşını. Bak bir oyun oynayacağız dedi toplandık etrafına kardeşlerim ve ben. Annemin önünde meyve tabağı içinde elmalar. Bir elma aldı eline 'şimdi bu elmayı soyacağım, eğer kabuğunu koparmadan tamamen soyarsam savaş çıkmayacak'dedi. Onu hiç böyle görmemiştim, titriyordu elleri elmayı soyarken, koparmamak için uğraşıyor, normalden çok daha yavaş ve endişeli gözleri dolu dolu... Bitti elma, kopmadı kabuk 'oley oley'diye bağırıyorduk mutlu mutlu annemize sarılıp savaşı önlediği için teşekkür ediyorduk adeta. O gün inandım ben evet gerçekten gelmeyecekti savaş bize ve gelmedi de...
Bir şeyler soyarken hala aklıma o akşam gelir de koparamam kabuğu. Gözlerim dolar hatta bazen, ne kadar da yakınımızdan geçmişti savaşın acı yüzü.
Şimdi düşünüyorum da:
Annemin savaş oyununda kazanan bizdik ya oyunu kaybeden ülkenin savaş çocukları?
Allahım ne olur onlara da savaşı bir elmayla önleyen anneler ver!
http://satirarasi.wordpress.com/2006/08/23/
Daha 10 yaşına yeni girdiğim günlerdi. Körfez savaşı diye bir şey vardı. Televizyonlar hiç susmuyor her yarım saatte bir haber bültenleri Amerikayla aynı anda TRT de gösteriliyordu. O zamana kadar sadece öğle ve akşam haberleri olurdu neydi bu telaş?
Bir sabah ekmek almaya giderken çok yakın bir yerde 'sığınak'yazılı bir tabele gördüm, bir bodrum katını okla işaret ediyordu. Eve gelince babama sordum 'hiç bişey kızım önemsiz bir yer 'dedi. Ama artık büyüktüm ben, sığınağın ne olduğunu tahmin edecek kadar büyük... Eğer gaz bombası atarlarsa diyordum içimden o sığınak kurtaramazdı bizi, zaten oraya gidene kadar ölürdük.
Her gün tepemizde dolanan savaş uçakları bir gün ölüm getirebilir diyordu haberler. Eğer savaş Türkiye'ye kadar gelirse en tehlikeli bölge bizim memeleketmiş babamdan duymuştum. Zaten okulda öğretmen siren seslerinden ne anlamamız gerektiğini de anlatmıştı uzun uzun ne kadar korkmuştum da belli etmemiştim.
İşte savaşa ramak kalmış bir ülkenin 10 yaşında küçücük kızıydım ürkek ve endişeli.
Annem farkediyordu benim ve kardeşlerimin ne kadar korktuğunu şimdi anlıyorum.
O akşamı hiç unutmayacağım. Bir köşeye oturup ağlamaya başlamıştım. Savaşta hepimiz öleceğiz, ben profesör olacaktım daha, savaş çıkarsa olamam diye. Anneciğim oturdu yanı başıma sildi gözlerimin yaşını. Bak bir oyun oynayacağız dedi toplandık etrafına kardeşlerim ve ben. Annemin önünde meyve tabağı içinde elmalar. Bir elma aldı eline 'şimdi bu elmayı soyacağım, eğer kabuğunu koparmadan tamamen soyarsam savaş çıkmayacak'dedi. Onu hiç böyle görmemiştim, titriyordu elleri elmayı soyarken, koparmamak için uğraşıyor, normalden çok daha yavaş ve endişeli gözleri dolu dolu... Bitti elma, kopmadı kabuk 'oley oley'diye bağırıyorduk mutlu mutlu annemize sarılıp savaşı önlediği için teşekkür ediyorduk adeta. O gün inandım ben evet gerçekten gelmeyecekti savaş bize ve gelmedi de...
Bir şeyler soyarken hala aklıma o akşam gelir de koparamam kabuğu. Gözlerim dolar hatta bazen, ne kadar da yakınımızdan geçmişti savaşın acı yüzü.
Şimdi düşünüyorum da:
Annemin savaş oyununda kazanan bizdik ya oyunu kaybeden ülkenin savaş çocukları?
Allahım ne olur onlara da savaşı bir elmayla önleyen anneler ver!
http://satirarasi.wordpress.com/2006/08/23/
- Toplam blog
- : 8
- : 494
- Kayıt tarihi
- : 27.06.07
1981 ocak doğumluyum. Çılgın bir kovayım diyebilirim. Matematik öğretmeniyim. Dünyada son kalan birk..