Bir fincan kahve...

Bir fincan kahve... ne çok anlamı vardır. Sıkıntım olur, sert bir kahve yaparım kendime. Mutluyumdur, sütlü kahve. Hayatı olduğu gibi kabul ettiğim dönemlerde ise orta şekerli kahve. Sevdiğine yaptığın kahveyle, bir dostuna yaptığın kahve arasında bile farklılık olur. 

İkisi de sıcaktır, ikisinin de malzemesi aynıdır ancak pişirimi farklıdır... Daha çok köpüklü olanını, daha çok sevdiğine ikram etmek istersin mesela... Say say bitmez bence. Ama en anlamlısı, sanırım kırk yıllık hatırının olması. 

O küçücük kahverengi sıcak sıvının, o denli içine işleyecek kırmızı sıcak sıvı olup damarlarında dolaşabileceğini kim bilebilir ki? Bir bakmışsın, sohbetiyle beraber içtiğin kahve senin için en değerli içecek oluvermiş. Üstelik seni kendine yavaş yavaş çekivermiş ve müptelası oluvermişsin...Eee ne de olsa kafein var içinde. Alışmak güzel... hem de çok da ya birgün bitiverirse. Olur mu hiç öyle şey değil mi? Kahve üretimi yok olacak değil ya... Yok, ben üretimden değil de evdeki bitimden bahsediyorum. Hiç ummadığın bir zamanda canın çok istedi ve gecenin bilmem kaçı... Ve evde gram kahve yok. Ne yaparsın? Komşuyu rahatsız edemezsin ya o saatte. Üstelik komşuluk mu kaldı? O da ayrı bir konu. İşte o an, içecek başka sıcak birşeylerle kandırır, oyalarsın kendini... Yarın olsa da alsam düşüncesiyle. 

Yarın olur, aklına gelmez bir süre... Günün koşuşturmacasıyla belki de akşam eve dönünceye kadar bile gelmez. Sonrasında yine yarına bırakırsın, yine yarına... yine yarına... Ve bir bakmışsın ki onun yerini, yeni bir içecek almış sen istemeden. 

O yüzden diyorum ki bu kırk yıllık hatrı olan KAHVEyi, asla evden eksik etmeyin... Hatrınız ve sohbetiniz bol olsun. 

Sıcacık sevgimle...