Bir fotoğrafa bakarken...

Bir fotoğrafı var elimde. Gecenin bir yarısı, bir kıyıda oturmuş. Saat kimbilir gecenin kaçı. Öyle yorgun ama bir o kadar da huzurlu... Gözleri kapalı çıkmış. Uyku ile uyanıklık arasında bir yerde duruyor gibi. Tıpkı uykusunda gülümseyen bir çocuğa benziyor. İçimde tuhaf bir şefkat uyandırıyor bu hali. Uzanıp saçlarını okşamak istiyorum. Öyle masum...

Tüm fotoğraflar içinde en sevdiğim bu. Çünkü ona en çok benzeyen ve gülümseyeni... En çok kendisi olduğu fotoğrafı. Belki de bana öyle geliyor. Uzun uzun bakıyorum fotoğrafına onu özlediğim zamanlarda. O özlemden kurtulmaya çalışırken daha da özlediğimi farkediyorum fotoğrafına bakarken. Ne tuhaf. Ve en çok "uzak" kelimesinden ürperdiğimi farkediyorum. Ne acı...

Fotoğrafta karşısında bir adam oturuyor. Ona birşeyler anlatıyor belli. Ne konuştuklarını merak ediyorum. Bunu hiç bir zaman bilemeyeceğim. O adamın yerinde olmak isteyeceğim her bakışımda. Ve diyeceğim ki: "Ona ne anlattığını bilemediğim o adamın yerinde olsam, biz ikimiz otursak o kıyıda, gece uzasa da uzasa sonsuza dek uzasa tıpkı bir mucize gibi olsa, ince kumların içinde ayak parmaklarımı oynatsam onu dinlerken ılık birşeyler dolsa içime, bana herşeyi anlatsa ve ben gülümsesem, anlattığı herşeyi aklımın kıyılarını işlesem hiç unutmadan öylece tutsam, onlar orada kaldıkça onu daha çok duysam içimde, deniz dalgalansa ve o dalga sesleri yankılansa gecenin içinde hafif kederli biraz coşkulu ve meydan okuyan bir melodiye dönüşse, yıldızlara çevirsek başımızı aynı anda ve o an bir yıldız kaysa, kendi romantizmimizden kızarsa yanaklarımız, uzaktan insan sesleri gelse biz hiç aldırmasak ve o koyu kıvamlı gece kendi içine alsa bizi sarıp sarmalasa..." Böyle düşüneceğim ve kederle gülümseyeceğim. Hep...

Şimdi bir fotoğrafı var elimde. Bir kağıt parçasına takılı kalmış yüzü. Ve bir kağıt parçasına takılı kalmış benim kalbim. Ve O şimdi hem çok yakında hem de çok uzakta... Bir fotoğrafı var elimde. Sadece bir fotoğrafı...

RESİM: Edward Hopper