Bir Galatasaray'lının şampiyonluk refleksi

Babam beni ilk defa Ali Sami Yen'e götürdüğünde tribünler şöyle bağırıyordu;

12 senelik bu çileee
Bitsin artık bu senee
Sen şampiyon olacaksıınn
Kupaları alacaksın..

Babam bana gülerek demişti ki, "seneye de 13 diye bağıracaklar"

Ertesi sene 12, 13 oldu gerçekten. İflah olmaz bir kötümser olan babam da "seneye 14 diye bağıracaklar" demişti. Bu böyle sonsuza dek gidecek sanmıştım. 14 diye bağrıldığını duymuş olduk ama neyseki güzel insan Derwall, bu hasrete bir son verdi. "15 diye bağırılmasını engelleyen şampiyonluk geldiğinde tribündeydim ama ne maçıydı o, vallahi de hatırlamıyorum. (Harun Deniz'e sormak gerek. Hafızası maaşallah.)

Şimdi 14 yıl boyunca gelmeyen şampiyonluğu düşünüyorum da, babamda bu durumu kanıksatmıştı ve artık şampiyonluk falan beklemiyordu. Bu filmi çok görmüştü.

***

Derwall'den itibaren bu güne 21 yıl geçmiş ve benim aklımın ermeğe başladığı bir dönemde tam 10 şampiyonluk çoşkusu ve türlü uluslararası başarılar yaşamış bir Galatasaray taraftarıyım. Temel olarak Derwall-Terim ve Lucescu dönemleri diye özetlenebilecek yıllarda güzel günlerimiz oldu.

***

Babamdan bir sonraki nesilin mensubu olarak, bende de tam tersi bir "başarı" refleksi oldu. Son haftalara kadar iddialı gelebilen takımın bir şekilde çizgiye geçeceği hissiyatı yoğun. 2006 yılındaki mucize şampiyomluğu yaşayan GS'lılara sorun, içlerinde bir yerlerde hep bu inancı taşıdıklarını, bunun sürpriz olmadığını söyleyeceklerdir.

Esasında bu bir inanç değil, reflekstir.

Ne zaman Nisan, Mayıs ayları gelse, sıcak havada form durumundaki artış belirgin, iştahlı bir GS görsem hemen şampiyonluk havasına giriveririm. Elimde değil. Çünkü bunu defalarca yaşadık ve bu takım taraftarlarını şartlı refleks mağduru resmen. Şu an sahadaki GS en son gol 4 hafta önce yenmiş. Ligin sonuna doğru esas çocukar da bir kıpırdanma var, en azından sahadalar! Antrenör krizini arkada bırakmışlar. Ve hala yürüyorlar, hala yürüyorlar...

***

Bu bir "Galatasaray şampiyon olacak" yazısı değil. Bu Galatasaray bizi o kadar alıştırdı ki, rahatlıkla bu beklentiye girebiliyoruz. Mehmet Demirkol'un dediği gibi yani, "şampiyon olmak değil, hep favori olarak kalmak" gerçekten çok güzel.

***

Haftasonu Ali Sami Yen'de olacağım. Türk bayrağını Avrupa'da dolaştıran Fenerbahçe'nin parıltılı kadrosunu ve Alex DeSouza denen adamı imrenerek izleyeceğim ama asla öfkelenmeyeceğim.

Sesimi, kendimi kaybedene kadar bağıracağım, artık demode bir tezahürat da olsa en azından içimden hep söyleyeceğim;

sen şampiyon olacaksııınn
kupaları alacaksınnn

hepinize iyi derbiler.

K.