Bir gece vakti severiz...

Bir gece vakti severiz...
Düşünmeyiz köşe başında ayrılıklar bekler diye, sadece severiz...
Gün gelir, bu defa bir şafak vakti, hala sevsekte anlarız ki, yoktur sonu...
İşte o gün geldiğinde susarız...

En çokta, söylemek isteklerimiz içimizi kanatırken susarız...
Ve o malum köşebaşına varıldığında, artık gidene "kal" diyemez oluruz...

"Kal" o gün yasaklı sözcük olur...
Duymak isteriz ""kal" denmesini...

Yada söylemek isteriz, ama umutlar boşunadır...
Bu üç harfli minik kelime; büyür de, büyür...

İçimizde kocaman olur da, bir türlü dökülemez, o iki dudağın arasından...
"Kal" demek için yansakta, bazen yüreğimiz parçalansa da söyleyemeyiz, işte...
Kalmak mı zor? Gitmek mi? Bazen biz de bilmeyiz...

Bazen giden biz oluruz, duymak isteriz ama bizde biliriz, söylenemez...
Bazen de, kalan biz oluruz. Biliriz bizden istenenini "git" denilemese de yüzümüze söylenemese de; çoğu zaman, anlarız.
Biliriz ki artık, orada kalınamaz...

Böylece, susulan her dakika da, yutulan o her sözcükte, görünmez bir damla yaş; usul usul yola koyulur. Taa ki, kalbe varan kadar akar o damlalar. Geçtiği tüm yolları yakarak, akar...

Hala sevgi oldumu işin içinde; kalp hüzünlenir,göz ıslanır.
İşte öz böyle yana yana aklanır...

Yutulan her sözcük yaş olur da, iner kalbe.
Vardığında ise oraya; yıkar onu. Taa ki, pir-u pak olana kadar, arınana kadar yıkar...

Ve belkide bir gün gelir, şanslı olanlardansak eğer, tekrar bir şafak vakti, artık sadece mutluluk göz yaşları akıtır gözlerimiz...

Taze bir gün doğar. Yüzümüzde temiz bir aydınlık olur, o sabah...
O sabah gözlerimizi; yaşlar yerine bu defa ışık ışık, gamze gamze gülücükler oldurur...

Belki bir gün gelir de, bir şafak vakti artık öz artık ağlamaz olur...