Bir gemi yolculuğu

Transit yolcuların alınmadığı bir transatlantikte transfer görüşmeleri için transa geçmistik ki köşede duran adamın kök boyayla kök kırmızısı bir göknar ağacının köklerini resmederken köküne kadar bağırmasıyla oturaklarımızdan fırladık.

Yerimden sıçrarken kafamı kaptan köşkünün dümenine çarpmışım. Ayakkabılarım güvertenin tahta döşemesindeki zifte battı ve ayağımdan çıktı. İç cebimden çıkardığım mendille burnumdaki baca isini sildim. Arka cebimbe özenle katlayıp sakladığım rugan ayakkabılarımı ayağıma geçirdim.

Dans pistine doğru seyirttim. Gömleğimin fırfırlı yakasını dizlerime bağlayıp ezbere bildiğim sekiz figürü tekrarladım. Son dönüşte şapkamın içindeki güvercin, salonun tavanına doğru aklışlarla birlikte yükseldi. Kubbede toplanan kanatlı alkış seslerinden geminin kıçına gitme vaktinin geldiğini anladım.

Dizden bileğe doğru huni gibi genişleyen paçalarım güvertedeki Kübalı’lara neşeli bir İspanyolca şarkı söylüyordu. Bileklerimi boğan lastikten kurtulmak için çoraplarımı çıkardım. Denizden esen rüzgar, çoraplarımın üzerindeki pırıltılı puantiyeleri havaya savurdu. Tüm yolcular bu gösteriyi izlemek için birbirleriyle yarışarak geminin kıçına koşuşturdular. Puantiyesiz kalan çorabımı parçalayıp dereceye girenlerin yakasına iliştirdim.

Yelken bezinin ortasına dikilmiş saat kulesinin çanları gece yarısını hatırlattığında hep birlikte güvertenin yanında asılı duran filikalara doluştuk. Dudaklarımızın yelken kadar şiştiğine ikna olunca tuzlu fıstığın fazlasını birbirimize sattık. Makina dairesindeki kasada yeterli para toplanınca transfer etmek istediğimiz Peter Pan’ı nikah töreni için halatla bağlayıp, demir atmak üzere karadan ayrıldık.