Bir gün biz de yaşlanacağız

-Teyzeciğim senin bu şekerini bir türlü düşüremiyoruz. Dışarıdan bir şey yemiyorsun değil mi?
-Hayır kızım. İnan şekerim yükselecek diye verdiğiniz meyveleri bile yemiyorum.
-Yoksa kafana bir şey mi takıyorsun?

Hemen diğer hasta ve hasta yakınları cevapladı beni:

-Hemşire hanım, yakınları gelmiyormuş da ona üzülüyor.

Sonra gözüme kalın çerçeveli gözlüklerinin ardından süzülen gözyaşları takıldı. Üzüldüm. Sarılıp teselli etmek istedim. Sırtına sevgiyle elimi koydum.

-Teyzecim sen niye canını sıkıyorsun? Belki bir işleri çıkmıştır. Ziyaret saatine kadar bekleyelim, mutlaka gelirler.
-Kızım, yanımda kalın biriniz dedim,kalmadılar. Kaç gündür temiz pijama istiyorum,onu bile getirmediler.
-Tamam teyzecim.Sen canını sıkma,ben halledeceğim.

Bu kaçıncı diye düşündüm. Kaçıncı keredir aynı olayla karşılaşıyorum.

Genelde yaşlılar yakınları tarafından bir yük olarak görülüyorlar. Hastaneye yatırır yatırmaz da sırra kadem basıyorlar. Hastaneyi bir nevi huzurevi olarak görüyorlar.

Oysaki yaşlılar için bir gülücük, sıcak bir bakış, bir dokunuş o kadar önemli ki!

Ve onları mutlu etmek o kadar kolay ki!

Geçenlerde bir hasta yakını, neredeyse beni dövecekti. Nedeni de, bir geceliğine teyzenin yanında kalsınlar diye bir kişiyi çağırmamız. Neymiş efendim, teyze hep böyle yapıyormuş, hep ilgi bekliyormuş. Bunalmışlar.

Teyze ise yakını adına benden özür diliyor; sen onların kusuruna bakma kızım, benim yanımda kalmamak için böyle yapıyorlar.

Peki, dedim kendi kendime, bir ilgiye cevap verebilmek bu kadar mı zor?

Yaşlılar da çocuklar gibidir. Nasıl çocuğumuzun ihtiyaçlarını gücenmeden karşılıyorsak, onların ihtiyaçlarına da cevap verebilmeliyiz.

Bir gün biz de yaşlanacağız. Ben her zaman şunu derim, eden bulur. Bunun için ve de onların yaşadıkları son zamanları huzur içinde geçirmelerini sağlamak için, sonradan pişman olmamak için yaşlılara daha ilgili davranalım.Onların büyümüş, koca bir bebek olduklarını unutmayalım.