Bir güne başlarken

Bir güne başlarken sanki sadece kendimize ait, kentimize ait bir güne başlıyor hissindeyiz. 

Oysa evren hareketli, galaksiler hareketli, güneş sistemi hareketli, dünya hareketli ve insan hep hareketli. 

İnsan bir güne başlarken aslında kuzey kutbundan güney kutbuna aynı boylamdaki tüm köyler kasabalar kentler metropoller güne başlamaktadır, sanki biribirinden habersiz oysa bu hergün tekrar yaşanan bir dönüşüm. Ben şu an klavye başında bu satırları yazarken dünyanın aynı boylamında yaşayan kaç kültürden insan klavye başında ayrı şeyleri yazmaktadır. 

Bir insan bir köy bir kent güne başlarken, aynı enlemde günü bitiren insandan yerleşim merkezinden nöbeti devraldığının farkına varmaksızın yaşam devam etmektedir, insan yeryüzündeki yaşamı hep biribirine devrederek yaşamakta ve yeryüzünde insanlığın 2./.3 ü hayatı yaşarken 1./.3 ü de yarı ölüm uykuya dalmakta, tabbii ki yaşamı gece olanların dışındakiler... 

Evren hareketli, galaksiler hareketli, güneş sistemi hareketli, dünya hareketli hiç şaşmadan ve artmadan hatta canlıların bir çoğu azalmakta ama bu düzenin iradeli tek yaratığı olduğu sanılan insan hiç ölmeyecekmiş gibi çabalamakta giderek çokça artmakta duruma hakim olmaya çalışmakta, vahşi hayvanlardan daha vahşetle (silahla) biribirine kıymakta ama ne yazık ki hangi ırktan ve inançtan olursa olsun her insanın yaşamı bir gün sona ererken yeryüzünde yaşadıklarını biriktirdiklerini yeryüzünde bırakarak geldiği yere toprağa gitmekte. 

İşte insan yaşamının birgün sona ereceğini göz ardı etmeden yaşamayı öğrenebilse işte o zaman yeryüzü daha yaşanır olmaz mı? ama ne yazık ki insanlık oluştuğundan bu güne bu duyguyu hisseden çok az insan olduğu gibi dünya yok olana kadar da çok az insan bunu düşünebilecektir... 

İşte bu gözlemle; yeryüzünün en akıllı yaratığı olduğunu zanneden insanın aptal ve en vahşi olduğunu düşünmemek mümkün mü? 

Bu satırlardan sonrasını her okuyan istediği gibi devam edebilir hatta isterse yorumla kaydedebilir. 

Keyifle yaşanacak ömürler dileğiyle...