Bir Hasretin Çığ Yangını

İnsan...

İnsan nasıl da unutuyor kendini,

kalabalıkların yalnızlığa meyilli taş değirmen girdabında...

İnsan nasıl da özlüyor, sessizliğe gömülmüş çocuksu hallerini...

Yorgun ve düş kırığı bir hasretin çığ yangınından geldim.

Bağdaş kurdum ömrümün haset dolu kaybedilmişliklerine. 

Solumda alev alev karabasanlar,

uykusuz gecelerimin mülteci seferberliği darmaduman...

Sırtımda kaçak tütün kokusu ağıt...

Avucumda dumanı sefir bembeyaz bir ölüm...

Adımlarım taş kesiği tozlu toprak...

İnsan nasılda kayboluyor,

sınırları kaçak ihlal edilmiş gözlerin tel örgülü girdabında...