Bir hilal uğruna ya Rab, ne güneşler batıyor!

Bugün 13 askerimiz şehit düştü Şırnak'ta...

İstanbul'da ise 1'i ağır 5 vatandaşımız yaralandı patlayan bir bomba yüzünden...

Kişi başı minimum 50 kişiden, en az 900 yurttaşımızın içi yanıyor bu gece. Cayır cayır...

"Sadece onlar değil, hepimiz çok üzgünüz!" mü dediniz bunu okurken?

Hayır, inanmıyorum, ne yazık... Belki de aslında siz de inanmıyorsunuz.

Vicdani huzursuzluğunuzun esiri olmamak adına üzgün olduğunuzu düşünüyorsunuz belki de.

Gelin gerçekçi olalım, ateş gerçekten de düştüğü yeri yakıyor sadece...

Allah göstermesin, "Onlar"dan biri olmadan, bu acıyı anlayabilir miyiz sahiden?

Oğlunu hain kurşunlarla ebediyete uğurlayan bir anne, Barış Akarsu öldüğünde programlarını değiştirip, saatlerce canlı yayınlar yapan tv kanallarının, vatana bekçilik ederken şerefiyle şehit düşen oğlundan bahsetmek yerine, davullu zurnalı programlarına kesintisiz devam ettiğini bilse ne hisseder?

Lütfen, birkaç dakika için düşünelim.

Bugün, çok sevdiğiniz bir yakınınız;kazanacağı paralara kıyamayan medya kuruluşları ve onların, dünyadan bihaber eğlence programlarını izleyen uyuşmuş kalabalık ülkenizin çoğunluğunu oluşturuyorken, şehit düşse;

"Vatan, millet sağolsun!" diyebilir misiniz?

Ben diyebileceğimi sanmıyorum...