Bir isyan yazısı: Van

Van’ı her fırsatta yazıyorum.

Bu duyarsızlık sürdükçe de yazmaya devam edeceğim.

Çünkü orada ki insanlar, her insan gibi ikinci plana atılmayacak kadar değerli.

Gündemin karanlığında yok olup gitmeyecek kadar değerli Van’da ki yavrular.

***

Son zamanlarda ülke gündemi o kadar dışarı döndü ki, içimizi, canımızı, Van’ımızı unutuverdik.

Orada ki ‘dram’ hala bitmedi.

Henüz geçtiğimiz günlerde bir yavrumuz daha çadırda yanarak can verdi.

***

“Analar ağlamasın” derken, Van’da kilerin de birer ‘ana’ olduğunu ne çabuk unuttuk.

Orada ki anaların evlerinden ayrı, çadırlarda kimi yangından, kimi soğuktan can veren evlatlarından ayrı döktükleri yaşları ne çabuk unuttuk.

Onlar ana değil mi? Onların gözlerinden dökülen yaş değil mi? Onların tuttukları yas değil m?

***

Unutmak, düsturumuza bu kadar mı yakın?

***

Yağan karın tadını çıkarırken, içimizden geçiriyor muyuz onları?

Veya sıcacık yuvamız da keyifle otururken, “Allah yardımcıları olsun” deme zahmetinde bulunuyor muyuz? Bulunmuyoruz.

- Çünkü, ‘Fransa’da ki Soykırımı inkar yasasına’ kurban ettik onları…

- Çünkü, ‘Suriye’de ki olaylara’ kurban ettik onları…

- Çünkü, ‘Türkiye’ye gelmek istemeyen Paul Auster’e’ kurban ettik onları…

- Çünkü, ‘Quaresma’nın mükemmel yeteneklerine’ kurban ettik onları…

- Çünkü, ‘Futbol’da ki şikeye’ kurban ettik onları…

- Çünkü, ‘İktidarla muhalefetin sokak kavgasını andıran diyaloglarına’ kurban ettik onları.

***

Şimdi soruyorum…

O çocuklar, unutulmayı hak edecek ne yaptı?

*

Murat HASGÜN - mhasgun@murathasgun.com.tr

www.murathasgun.com.tr/blog