Bir kadın fotoğrafıydı gizlice çaldığım...

İlk ve son hırsızlığımdı, o fotoğraftan yana kullandım. İstanbul Taksimdeyim. Daracık ve çok basamakları olan merdivenli bir sokaktayım. Adını unuttum, eski bir sokak burası. Nasıl geldim buraya bilmiyorum.

İstiklal caddesinde yürüyorum, aşırı kalabalık… Kalabalık korkutur beni, içime kaçarım saklanırım. Neyden, kimden bilinmez… İnsan sesleri mi yoksa insansı bir hayvanın haykırışları mıydı beni bu kadar korkutan, alışılmışlığın dışında hiçbir şey yoktu oysa; ama ben durmadan içime kaçıyordum… Ayaklarım sükunetle itaat ediyorlardı, öylesine yürüyordum. Sokağın başında durdum, çok yakın bir camiden yükselen ezan sesi bir hüzün dalgası gibi yerleşiyordu kulaklarıma. Sesli düşündüm bir an “Allah” dedim. Bir delikanlı başıyla döndü sesime, gözlerinde tuhaf bir hal vardı. Baktım, baktım “Allah” dedim. Eğildi yerden bir taş aldı, “taşlar zikreder” dedi, kulağına dayadı “duyuyor musun?” Cevabımı beklemeden yürüdü gitti.

Merdivenlerin sonunda ufak bir sahaf vardı, hatırladım. Gülümseyerek girdim içeriye… “Taşlar zikreder duydunuz mu” dedim. Eliyle işaret etti, eski kitapların birer yığın halinde üst üste konduğu bir dolap eskisi tezgahı. “Taşlarla ilgili çok kitap var orada, içlerinde yabancı dil olanlar bile var. En alta bak, mavi kaplı kitaba” dedi. Türkçesi ne kadar düzgündü, sanki bir kitaptan okuyarak konuşuyordu. Kıyıda, köşede bir suflör aradı gözlerim. Yavaşça işaret ettiği yere yöneldim.

Eskimiş kitap kokusu ağır bir yük gibidir.Toz ve o ağır koku, yakarak genzimi iliklerime kadar işliyordu. Eski ve zaman… Zaman durmuştu işte bu kitaplarda. Durmuşsa zaman, neden eski oluyordu? Eski kılan onları neydi? Yıpranmış ciltleri mi? Sararmış sayfaları mı? Yoksa sahiplerinin, artık birer anı olarak bile hatırlanmayışları mı? Anımsanmayan gölgelerin sahiplik ettiği bu kitaplar. Raflarda unutulmuş; bilmem kaçıncı sayfalarında, sahiplerinin göz yaşlarını paha biçilmez hazineler gibi saklarlar, kiminden -açarsan sayfalarını- fırlayıverecek belki de o esrarengiz kahkahalar. Yüz yıllık bir kokuyla çevrili kimi sarı sayfalar. Yorgun, yaşlı ve ölümü bekleyen insanlar gibi sabırla emerler zamanı…Tozlu raflarda hayalet ellerin, hayalet gözlerin ve hayalet dudakların arasında.

İlkokul dönemlerinde matematik kitabımı kapladığım türden bir kaba benzeyen mavi kabıyla, en altta olan kitap, ilk aşkın saralı titremesinin esir aldığı ellerimdeydi. Kış günleri çıplak ayaklarımla bastığım babaannemin ayaz taşlığı gibiydi ellerimde… Ayazıyla yaktı, öylesine güçsüzleşti ki ellerim tutamadım. Önce tezgaha, oradan birkaç kitapla beraber yere düştü. Sahafta ruhlar belli belirsiz yer değiştirdiler, kimi saçlarıma, kimi gözlerime, kimi kulaklarıma doluştu. Haykırıyorlardı hep bir ağızdan “kaldır yerden al onu.”

Dizlerimin üstündeydim, itaat ettim. Gülümsedim. “İncitmek değil derdim, Üstüme gelmeyin.” Diye söylendim. Vanilya kokuyordu sahaf , içeri girdiğimde bu kokuyu hissedemediğimi anımsadım. Aceleyle aldım zamanın şahitlerini yerden, mavi kaplı kitap sayfaların arasından elime bir fotoğraf tutuşturdu ve sustu. Bir kadın fotoğrafı siyah beyaz. Dalgalı saçları sarı olmalıydı. Omuzlarına dökülen gül yaprakları gibiydi ve bir tutam saç ustaca şekillendirilerek alnına bir gül gibi yerleştirilmişti. Dudaklarına çapkınca bir gülümseme konuk olmuştu. Gözleri gözlerime değdi… İçim sızladı… Aşinası olduğum ne varsa bu gözlerde saklıydı.Veremli bir kardeşi yitirmişti, kardeşi beş yaşındaydı... Bembeyaz bir ipek mendili, saçlarından aldığı altın tellerle işleyip asker bir yare göndermişti... Bir kadeh rakıda boğulup “ Beni candan usandırdı cefadan yar usanmaz mı, felekler yandı ahımdan muradım şem’i yanmaz mı” diyerek ağlamıştı bu gözler. Umudu, aşkı, ölümü içine çeke çeke yaşadı bu gözler, gözler, gözler...

Kitabı aynı tezgaha koydum. Bir uğurlama beklemeden çıktım, merdivene bakan kapıdan. Ardıma bakmadan yürüdüm sessiz sedasız. Çok sonra fark ettim, elimdeydi fotoğraf ve ben ağlıyordum… Omzuma aslı çantamdan cüzdanımı çıkardım. Özenle yerleştirdim sevdiklerimin fotoğraflarının yanına çapkın gülüşü ve aşina gözleri…Cüzdanım vanilya kokuyordu...

Haziran 2004 den kalan bir yansıma...