Bir kadın

Orda bir kadın var uzakta, bilmeseniz de görmeseniz de hayallerinin peşinden koşan, kimi zaman tökezleyen, kimi zaman ise yılgınlığa düşen bir kadın.

İçinde bulunduğu sektörde var olma savaşı veren bir kadın var sizlerden çok uzaklarda. Metropollerin küçük yerlere kıyasla imkân ve fırsat açısından elinde tuttuğu o büyük güç ne yazık ki bizlere çok uzak. Taşralarda sıkışmış, kendi hayallerini açığa çıkarabilmek için biliyorum ki onlarca yüzlerce kadın var, kadınlarımız var.

Üretim denilen emek gebeliğinin loğusası, kim bilir kaç kadınızdır bizler, ülkenin dört bir yanında ışıldayan. Sesimizi duyurmak adına verdiğimiz savaşın, yaralı askerleriyiz aslında. Cepheler yıllardır kuşatılmış, girişler, çıkışlar tutulmuş, çürütüyoruz mahsulümüzü çaresizliğimizden. Üretimlerimiz ile birlikte üremek istiyoruz yarınlara. Bilmediklerimizi öğrenmek eksiklerimizi tamamlamak için ihtiyacımız var çoğalmaya. Kendi adıma söylemem gerekirse daha büyük kitlelere sesim ulaşsın istiyorum, çünkü azgın bir sele kapılık yok olmak istemiyorum, zira güç bela doğurduğum hayallerim var, büyümek bir yetişkin olmak isteyen “çocuklarım” var benim.

Peki nasıl olacak bu? Ortaya çıkartılan emeğimizin elinden kimler tutacak? Kimler bizi adam yerine birey, yerine koyacak. Kim sesimize emeğimize ses verecek, var mı yol yordam bilen özellikle de hem cinslerimiz, elimizden tutacak olacak olan var mıdır sahiden?

Bunun için onlarca kez girişimde bulundum. Bilmem kaç kez medya üzerinde var olabilmiş yazılı ve görsel basındaki kadınlarımızdan destek istedim. Birçok kez kadın programlarının yapımcılarına sunucularına ulaştım. Ben kendi kendimin öğretmeniyim dedim. Bir odanın içinden şifrelerini bilmememe rağmen, yaşamın biz kadınların üzerine yüklediği sorumluluklarından arta kalan zamanlarda hayallerimi doğurdum dedim.

Kendi kendime en acı sancılarıyla birlikte ben yazdım, ben sahneye koydum, ben başardım dedim. Sesime kulak verir misiniz dedim. Dedim de dedim anlayacağınız. Metropoller dışında da bu ülkede ışıl ışıl ışıldayan taşra kadınlarına ne zaman kulak verirler bilinmez ama şu ortalığı kuşatıp yerlerini kaybetme korkusu yaşayan hemcinslerimize serzenişim aslında bu satırların bir bölümü.   

Bu ülkenin dört bir yanında ışıldayan kadınlarımızın sesine kulak veriniz, çok sancılı dönemlerden sonra meydana gelen ve imkânsızlıklar içinde meydana getirilen sanata, hayata dair çoğalmaların yolunu açın artık. Sırtımızı dayayabileceğimiz kendimizden başka kimsemiz yok bizim, bari vakit çok geç olmadan elimizi tutun, tutun ki çoğalalım aydınlanalım, aydınlatalım birbirimizi. Aksi halde sele kapılıp “yoka” karışmak an meselesi.

Kitaplarım, şiir dinletilerim, TSM bestelerimle bir taşra kadınıyım, üretiyorum ve bundan gurur duyuyorum. Bir kadına ışık olabileceksem ben, bütün imkânsızlıklarıma rağmen hazırım üstüme düşeni yapmaya. Peki siz?.....